No.11 Anohni

11. Anohni - Hopelessness

Κεςκεσέ : Με τον Αντωνάκη δεν ειχα σχεδόν καμία σχέση, τονέ βαριόμουνα. Οχι πως ήτανε άσχημος, απλά δεν ήταν το καπ οφ τι μου που λένε και οι Άγγλουρες. Σίγουρα έχω 1 ή 2 δίσκους στην δισκοθήκη αλλά αν με ρωτήσεις ποιον, δεν θυμάμαι.
Για κάποιο ψυχεδελικό, συμπαντικό λόγο που κατώτερα όντα σαν και τον άνθρωπο δεν μπορούν να κατανοήσουν, την είχα μυριστεί την δουλειά με την νέα του ταυτότητα ως Αντωνία οτι θα ειναι κάτι που θα με ενδιαφέρει. Απο την μία αλλάζει ο άνθρωπας (εγώ) απο την άλλη διαθέτω τέτοιου είδους εξωγήινες ικανότητες μουσικού ενστίκτου κάποιες φορές, για αυτό άλλωστε και έχω γεμίσει μια δισκοθήκη κυρίως απο ένστικτο καθώς ούτε ριβιού διαβάζω(χέστηκα-παρόλο που τα γράφω) και το σποτιφάι ειναι μια λέξη άγνωστη στο σπίτι. Για αυτούς τους λόγους πίστευα στην νέα αυτή μετενσάρκωση μουσική και κυριολεκτική του Αντωνάκη μας. Αλλωστε δεν θέλει και πολύ νιονιό, λίγο να είχες ακούσει με προσοχή το κομμάτι που είχε βγάλει για ένα ντοκυμαντέρ (που η ακαδημία-μην χέσω- του έκανε κηδεία και τον χαντάκωσε-απο την άλλη καλύτερα έτσι καθώς τον εκνεύρισαν ακόμα περισσότερο) και άλλο ένα δείγμα,νέο, απο αυτό τον δίσκο τότε το ειχες μυριστεί και εσύ οτι εδώ αλλάζει το πράμα.
Και πράγματι έτσι κι έγινε. Με την τεράστια αρωγή του τεράστιου Oneohtrix Point Never (και του Η.Mohawke) να ειναι κύριος παράγοντας στο δίσκο και την Αnohni με πλέον προσωπικούς στοίχους ενα δριμύ κατηγορώ στα κακώς κακωμένα ετούτου του κόζμου , το hopelessness ειναι ένας τεράστιος σε καλλιτεχνική αξία δίσκος. Απο όπου και να τονε πιάσεις. Κομμάτια που δεν σταματούν να σε εκπλήσουν για το πως καταφέρνουν με την απλότητα τους να είναι τόσο -to the point-επίκαιρα και έντονα επικριτικά. Κομμάτια που χωρίς πολύ προσπάθεια καταλήγουν πέρα απο όλα τα άλλα να αποτελούν την χορευτική μουσική του αύριο, έτσι όπως θα έπρεπε ένα παρακλάδι τουλάχιστον να ειναι.
Ενας απίθανος δίσκος που δεν θα πρέπει να λείπει απο καμία δίσκοθήκη(τι ποια?) που ενώ τον άκουσα πολύ στην διάρκεια του χρόνου, δεν τονε έχω συνδέσει με κάτι συγκεκριμένο. Πέρα οτι μερικές φορές μου φέρνει στο μυαλό(για τους προφανείς λόγους) τον ισοπεδωτικό Sopor Aeternus και το ένδοξο 2005-2006 που τον άκουγα με μανία και πέρα οτι έχω ακούσει άπειρες φορές φέτος μεμονωμένα και συνεχώμενα το Why Did You Separate Me From the Earth?, πέρα απο όλα αυτά, απλά μένω στο πόσο δισκάρα ειναι. πάω να ξανακούσω το κομμάτι...



The Rest Noise:
20.Waclaw Zimpel - Lines 
19. Kaitlyn Aurelia Smith - Ears 
18.Our Solar System - In Time
17. Steve Lehman - Selebeyone
16. Laniakea - A Pot Of Powdered Nettles
15. Radian - On Dark Silent Off
14. Metá Metá - MM3
13. Mamiffer - The World Unseen
12. Swans - The Glowing Man