Σάββατο 14 Απριλίου 2012

Van der Graaf Generator



Van Der Graaf Generator – H To He Who Am The Only One
CD
1970
Από εκείνα τα nice price με το κίτρινο θαυμαστικό απ’έξω..

Δεν θυμάμαι γιατί αγόρασα αυτό το δίσκο.
Σαν κάτι να τσίγκλησε μέσα μου με το που το είδα στο ράφι.
Δεν ξέρω αν το έχεις πάθει ποτέ αλλά υπάρχουν φορές ,εκεί που σκαλίζεις το ράφι να πέφτεις σε ένα άγνωστο για σένα πράγμα και κάτι να σε τραβάει.
Ούτε ταινία του Χόλυγουντ να είναι αλλά πραγματικά έτσι έχει συμβεί ουκ ολίγες φορές και συνήθως καταλήγεις με μία δισκάρα στα χέρια σου.Δισκάρα που πιθανόν ο κοσμάκης να το έχει τούμπανο και εσύ κρυφό καμάρι αλλά και πάλι έστω και έτσι η χαρά είναι μεγάλη.
Βέβαια για να μην παρεξηγούμε μιλάμε προφανώς για εκείνα τα χρόνια που ο κοσμάκης αγόραζε δίσκους και συμμετείχε ενεργά σε μία διαδικασία και όχι τώρα που δεν μας έχει μείνει μαντήλι να κλάψουμε.
Αν θυμάμαι καλά το πήρα από τον αειθαλή sticky fingers ,δίπλα στην παλιά αφετηρία των λεωφορείων. Χωρίς να έχω ακούσει ποτέ τίποτα ,χωρίς να ξέρω τίποτα παρά μόνο με ένα συναίσθημα αλλά και την τυπική προτροπή του τυπά εκεί πέρα «…τι εννοείς όταν λες ότι δεν ξέρεις αυτό το διαμάντι?»
Σίγουρα ρόλο έπαιξε και εκείνο το ψυχεδελικό εξώφυλλο, ο ακατανόητος τίτλος ,το μοβ χρώμα στο εξώφυλλο που ακόμα το θυμάμαι να το χαζεύω σαν χάνος όταν άκουγα το δίσκο.
Ήταν εκείνα τα χρόνια που την έψαχνα σε παλιό progressive και συναφή ακούσματα και πήγαινα και αγόραζα τις φτηνές εκδόσεις με τα φθαρμένα εξώφυλλα (αλλά καλή ποιότητα στο βινύλιο) από τους τόνους δίσκων στο «ωχ αμάν ρέκορντς», εκεί μέσα στην στοά από την ηφάιστου,στο μοναστηράκι.
Άπειρα ονόματα ,άπειροι δίσκοι και όλοι τους γαμημένα καλοί.Θυμάμαι όταν δεν ήξερα λεπτομέρειες για κάποιο δίσκο και αν άξιζε το κόπο και την αγορά με τα ωραία μου τότε χιλιάρικα κοίταγα πίσω και αν έβλεπα την ημερομηνία κυκλοφορίας μέσα στην δεκαετία του ’70 τότε ήταν σίγουρο χαρτί επιτυχίας.
Κάτι πρέπει να είχαν πάθει όλοι εκείνοι οι γίγαντες της μουσικής στην εν λόγω δεκαετία και έχεζαν καλή μουσική.Κυκλοφορούσαν δυο-δυο τους δίσκους και εσύ έμενες μαλάκας με την τεράστια και αστείρευτη έμπνευση τους.
Θέσανε γερά θεμέλια για μετέπειτα μουσικές και ρεύματα, διαφορετικά και τόσο δυνατά που τελικά θα τους παραγκώνιζαν όλους αυτούς τους μετα-ψυχεδελικούς-ήμι χίπιδες αλλά κατάφεραν πριν «τους φύγουν», να βάλουν την ανεξίτηλη σφραγίδα τους στην μουσική ιστορία.
Άκουγα ασταμάτητα και εντυπωσιαζόμουν από πάμπολλα ονόματα εκείνη την εποχή.
και όντας εν μέρει μεγαλωμένος με διαφορετικούς και πιο «μοντέρνους» ήχους είχα μείνει μαλάκας με το τι έχανα τόσο καιρό.με τι μπαντάρες υπήρχαν εκείνα τα χρόνια.
Οι Van Der Graaf Generator ήταν για μένα από τους πρώτους που με έμπασαν κατευθείαν σε βαθιά νερά.απορροφούσα την μουσική τους σαν σφουγγάρι και οι ομολογουμένως στρυφνοί τους δίσκοι ήταν μετά από ένα σημείο βούτυρο στο ψωμί της καθημερινής μου προγραμματισμένης ακρόασης.
Από το πρώτο κομμάτι το «Killer» με έπιασαν από τα αρχίδια και με ανάγκασαν σε ένα ατελείωτο repeat  της φθηνής έκδοσης σε σι ντι που είχα.
Σε μία παρέα με τα μουσικά γούστα μας κυρίως μεταλλικά οι Van Der Graaf.. ήταν σαν ένα μυστικό που προοριζόταν για μένα αλλά για κάποιο ηλίθιο λόγο κανείς δεν μου μαρτύρησε μέχρι τότε.
Αυτοί,οι Rush,οι Camel,οι Genesis,οι  Renaissance,οι Gentle Giant,οι Jethro Tull  και άλλοι τόσοι έχουν χαρακτηρίσει μια εποχή μεταβατική και την έχουν χρωματίσει με έντονες αναμνήσεις.
Με την εφηβεία να μοιάζει πολύ μακριά παρόλο που ήταν μόλις εχτές και με την αλλαγή παραστάσεων και δεδομένων οι «φίλοι» μου από τα seventies μου έκαναν καλή παρέα.Με το μέταλ μου τότε να περνάει κρίση και τα αυτάκια μου να μην αντέχουν τύπους να γκαρίζουν οι επιλογές μου είχαν μειωθεί κατά πολύ, σε μία σκηνή μεταλλική που άρχιζε να αναζωπυρώνει σιγά σιγά την πιο άγρια της πλευρά ,όλες αυτές οι μουσικάρες μου κράτησαν αντίβαρο μέχρις ότου χώθηκα και εγώ με τα μπούνια σε αγριεμένα ριφς και σάπια φωνητικά με την έλευση του πιο μοντέρνου κάφρικου ήχου.
Πολύ το χάρηκα όταν η μπάντα επέστρεψε με καινούργιες δουλειές στην σκληρή μουσική πραγματικότητα και μάλιστα με πολύ καλές προοπτικές.
Το «H To He Who Am The Only One» ήρθε ξαφνικά στην δισκοθήκη μου και έμεινε για πάντα σε περίοπτη θέση.θα μου θυμίζει για πάντα μια περίοδο που έχει περάσει ανεπιστρεπτή, εκείνα τα πρώτα χρόνια με νέους ανθρώπους, άλλες παρέες ,με ατελείωτα ξενύχτια και με εμπειρίες σαθρές και άλλες γερές ικανές να μείνουν.θυμάμαι την συναυλία τους στο Λυκαβηττό με τους porcupine tree ,το μωβ μπλουζάκι που ακόμα φοράω.
Δίσκος με φοιτητικό άρωμα στα γεννοφάσκια του, με μπύρες στην πλατεία και μυρωδιά άνοιξης στης 5 τα ξημερώματα στους άδειους δρόμους της πόλης.