Judas Priest - Painkiller

Columbia/CBS 1990

Ρίχνοντας μια ματιά σήμερα στην δισκοθήκη μου, προσπαθώντας να διαλέξω ακόμη έναν δίσκο ο οποίος έχει καθορίσει τον μουσικό μου χαρακτήρα βρέθηκα σε δύσκολη θέση. Είναι πραγματικά πολύ περίπλοκη διαδικασία και πολλές φορές οι αναμνήσεις είναι τόσο καταγαιστικές όσο...η εισαγωγή του ομωνύμου κομματιού του δίσκου με τίτλο "Painkiller" των Judas Priest.

Αν θέλει κανείς να συνοψίσει όλα όσα σημαίνουν heavy metal τότε ίσως είναι ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς δίσκους του είδους. Κοφτερές, γρήγορες κιθάρες, στιβαρό rhythm section (τόσο που ο μπασίστας Ian Hill είναι από τους πιο ακίνητους και μονολιθικούς μπασίστες on stage) με έναν drummer που προσπαθεί να αποδείξει στους πάντες ότι οι Priest δεν τον επέλεξαν τυχαία και τον μοναδικό Rob Halford σε ανεπανάληπτες ερμηνείες. Άσχετα αν 21 χρόνια μετά την κυκλοφορία του δίσκου οι Priest επέλεξαν να εμφανιστούν στο American Idol, επιβεβαιώνοντας τελικά ότι τα πάντα σ' αυτή την ζωή έχουν μια γαμημένη τιμή, το "Painkiller" είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους του είδους που κάνει πραγματικότητα τον όρο heavy metal.

Το άλμπουμ έπεσε στα χέρια μου πρώτη φορά στο σχολείο σε μορφή...κασέτας! Γενικά πολλοί από τους δίσκους που αγάπησα και με έκαναν αυτό που είμαι ήταν στην κατοχή μου μόνο υπο μορφή κασέτας και γι' αυτό τρέφω μια ιδιαίτερη αγάπη για αυτό το μέσο αποθήκευσης μουσικής. Νομίζω πως όταν άκουσα το ομώνυμο κομμάτι μου πήρε αρκετή ώρα να μαζέψω τα μυαλά μου από τον τοίχο. Ως επίδοξος (και τελικά αποτυχημένος) 15χρονος drummer το παίξιμο του Travis φαινόταν εξωπραγματικό, μαγικό, ανεπανάληπτο. Πέρασα αρκετές ώρες βασανίζοντας το διπεταλό μου προσπαθώντας να παίξω αυτή την εισαγωγή και πιστεύω ότι κάποια στιγμή τα κατάφερα, εκτός ίσως από τα τελευταία δευτερολεπτά της πριν σκίσουν τα πάντα οι κιθάρες των Tipton/Downing. Επίσης το κομμάτι αυτό έχει ένα από τα ταιριαστά βίντεοκλιπ που είδα πρώτη φορά στην επική εκπομπή Jammin' στην ΕΤ3 με τον Παναγιωτόπουλο και τον Βακάρο. Νομίζω ήταν αφιέρωμα στους Priest, εν όψει μιας επικείμενης συναυλίας τους ή κάτι τέτοιο και αν θυμάμαι καλά είχε σκάσει και ο Halford για συνέντευξη! Τέλος πάντων, το βίντεο είναι τίγκα στο δερμάτινο, σφαίρες, αλυσίδες και καυτό γαμημένο ατσάλι! Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Halford είναι ο πιο macho ομοφυλόφιλος και τον γουστάρουμε γι' αυτό! Να σημειώσω τέλος ότι το εξώφυλλο του δίσκου έκανα αρκετά χρόνια να το δω και όταν το είδα κατάλαβα ότι οι τύποι ξέρανε τι είχαν στα χέρια τους και κότσαραν ένα τίγκα cheasy heavy 80s εξώφυλλο προλαβαίνοντας το τέλος μιας εποχής και σηματοδοτώντας την αρχή μιας καινούριας.

Ο δίσκος αυτός είναι καταγιστικός με όλη την σημασία της λέξης. Τα κομμάτια είναι πραγματικά ένα και ένα και τα περισσότερα είναι τρομαχτικά κολλητικά και είσαι έτοιμος να τα τραγουδήσεις ανα πάσα στιγμή. Όταν τους είδα live στο Rockwave του 2000 (δυστυχώς ή ευτυχώς με τον εξαιρετικό πιτσιρικά "Ripper" Owens στην φωνή) δεν έπαιξαν τίποτα πέρα από το ομώνυμο και το Touch of Evil και η αλήθεια είναι ότι έχω μεγάλο άχτι να τραγουδήσω όλα τα refrain του δίσκου μαζί με άλλους 20.000 λαλημένους μεταλλάδες! Έστω...

Και μιας και ανέφερα το Touch of Evil, θυμήθηκα να το ακούω άπειρες φορές να κοπανάω την κεφάλα μου και ακόμη και σήμερα η εισαγωγή του φέρνει ανατριχίλα. Με τον Δ.Τ. ακόμη συγχρονιζόμαστε παίζοντας την εισαγωγή του κομματιού μέχρι το ηλεκτρονικό beat που έρχεται από το πουθενά και απογειώνει το κομμάτι σε άλλα επίπεδα. Και μην ακούσω μαλακίες για την κορώνα στην μέση του κομματιού. Ο Halford είναι φωνάρα και προφανώς το τραγούδησε, χωρίς κουρδίσματα, χωρίς πείραγμα της ταχύτητας της κασέτας και δεν ξέρω 'γω τι. Αυτά τα λένε οι κομπλεξάρες που δεν έχουν φωνή. Οι υπόλοιποι απλά αντριχιάζουμε και κοπανιόμαστε...

Δεν ξέρω πραγματικά τι άλλο να πω για αυτό τον δίσκο. Έχω μεθοδεύσει την ακροασή του σε διάφορα πάρτυ στο σχολείο, έχω ακούσει τα τραγούδια του σε διάφορα σάπια και μη metal bar στην σάπια Πάτρα και στην ακόμη πιο σάπια Αθήνα, έχω κάνει headbanging με μαλλί, χωρίς μαλλί και με καράφλα και έχω πιει λίτρα μπύρας με το ποτήρι ψηλά στην υγεία των METAL GODS!

Faster than a bullet, terrifying scream

Enraged and full of anger

he's half man and half machine...

ΥΓ: Ο σύντεκνος Chris Tsangarides σίγουρα έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για αυτόν τον ογκόλιθο που λέγεται "Painkiller" και έδειξε στον κόσμο πως πρέπει να ακούγεται το heavy metal. Να σημειώσουμε ότι ο δίσκος ήταν φιλί της ζωής (κλισέ) για τους Priest που την δεκαετιά του 80 παρέπεαν και γύρισαν πίσω από τα χλιαρά δισκάκια τύπου Turbo με αποκρουστικά εξώφυλλα. O ίδιος έκανε μια φοβερή προσπάθεια να ξανανοιώσει τους Anvil και η παρουσία του στο αντίστοιχο documentary είναι τουλάχιστον συγκινητική.

Δεν βάζω link για να ακούσεις, μάθεις περισσότερα και να αγοράσεις! Αν δεν έχεις τον δίσκο τρέχα να τον πάρεις και αν δεν τον αγοράσεις, κατεβασέ τον και αν δεν κάνεις ούτε αυτό...ψόφα!