Century Media 1996
Ο δίσκος αυτός ήταν νομίζω ο πρώτος δίσκος των Nevermore που αγόρασα. Πρέπει να ήταν λίγο μετά την κυκλοφορία του "Dreaming Neon Black", που στην Ελλάδα το hype γύρω από τους Nevermore είχε αρχίσει να παίρνει τεράστιες διαστάσεις και ως πιστός οπαδός του Metal Hammer είχα μπει και εγώ στον χορό. Δεν το μετάνοιωσα.
Ήταν η εποχή που κατέβαινα κάθε Σάββατο για βόλτα στο μοναδικό δισκάδικο με "αξιοπρεπή" metal συλλογή της πόλης. Τότε που οι νέες κυκλοφορίες έκαναν 5900 δραχμές και οι προσφορές 3900...ή κάπου εκεί κοντά! Επίσης τα Σάββατα είχε ο αδελφός μου μαθήματα Αγγλικών με την Π. στο μικρό δωμάτιο δίπλα στο οδοντιατρείο του (πρώην τώρα, νυν τότε) άντρα της. Και ο αδελφός μου έκανε μάθημα μαζί με την Μ., αρκετά σημαντικός λόγος για να είμαι κάθε Σάββατο εκεί για "να τον πάω σπίτι"...Κάποια στιγμή σε ένα από αυτά τα Σάββατα και ένω άκρη δεν έβγαινε έπαιξε και η άβολη στιγμή που πήρα τα πράγματα στα χέρια μου με την ανεκτίμητη βοήθεια του αδελφού μου και της Π. και τελικά έλαβα την κλισέ απάντηση που όλοι ξέρουμε περί φίλων, κλπ.
Παρ' όλα αυτά θυμάμαι να έχω φτάσει νωρίς και να περιμένω να τελειώσουν το μάθημα. Το οδοντιατρείο είχε ένα κλασσικό mini στερεοφωνικό (Sony?) με cd player, καθώς ο Θ. και η Π. ήταν τίγκα μουσικόφιλοι και είχαν μια απίστευτη δισκοθήκη, και αφού πάλεψα 5-10 λεπτά με το κώλο-σελοφάν (ΓΙΑΤΙ ΒΑΖΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΑ CD?!!?) έβαλα τον δίσκο και πάτησα play...Αυτό ήταν! Το μυαλό σούπα, τα αυτιά στο πάτωμα, το βλέμμα χαμένο...the seven tongues of God are in my mind...αίντε!
Ο δίσκος είναι ίσως ο πιο πολύπλοκος και esoteric και προφανώς ο πιο πολιτικοποιημένος τους. Πριν το hype ξεφύγει και βρουν την μαγική συνταγή που κρατούσε την λεπτή ισορροπία μεταξύ τεχνικού, καλοπαιγμένου και intelligent πλην όμως εύπεπτου metal, οι Nevermore παρουσιάζουν έναν δίσκο βαρύ, δύστροπο, δυναμικό γεμάτο αντικρουόμενα συναισθήματα. Οι ερμηνείες του Dane είναι νομίζω από τις πιο ειλικρινείς και μετρημένες, χωρίς τις υπερβολές και τα κλισέ που χρησιμοποίησε αργότερα. Ο Loomis σε έμπνευση με riff που σκοτώνουν, στριφνά και στριγκά, ενώ οι Williams/Sheppard δίνουν ρέστα στο background. Σίγουρα ένα μεγάλο κομμάτι των σκοτεινών riff και της γενικότερης ψυχεδελικής αίσθησης του album οφείλεται και στον Pat O'Brien που έφυγε μάλλον έγκαιρα από την μπάντα και συνέχισε με τους Cannibal Corpse, αμολώντας πολλά αρρωστημένα riff (βλ. Gallery of Suicide, άλλη κασσέτα αυτή!)
Αν υπήρχε ένας τρόπος να περιγράψω αυτό τον δίσκο με μία λέξη θα ήταν ίσως δίνη. Είναι μια δίνη συναισθημάτων και εικόνων. Τα κομμάτια δημιουργούν ένα κλειστοφοβικό κλίμα, μια βαριά ατμόσφαιρα που περιγραφέται γλαφυρά από τους μαύρους στίχους του Dane. Στο ομώνυμο κομμάτι φτύνει ωμούς στίχους που σήμερα μοιάζουν πιο επίκαιροι από ποτέ και γράφει "freedom is never free".
Το hitακι του δίσκου το είχαν αποδόσει εξαιρετικά οι Satya Graha στο ένα και μοναδικό τους live στο Θέατρο της Εστίας του Π.Π., με τον γνωστό-άγνωστο-πολυκαλλιτέχνη-πολυεργαλείο της πόλης στα φωνητικά. Μερικά κομμάτια μετά στην προσπάθεια μου να βγάλω φωτογραφία πάνω από το stage έβγαλα την πρίζα του ενισχυτή μπάσου και ένοιωσα ένα από τα χειρότερα συναισθήματα όλων των εποχών με 100-200 φίλους και γνωστούς από κάτω να γελάνε και την μπάντα να με κοιτάει απορημένη...Από τότε τα κάταλαβα ότι δεν έχω δουλειά πάνω στο stage μιας συναυλίας και γι' αυτό συνήθως βρίσκομαι πίσω από μια κονσόλα.
Το ψυχεδελικό, τίγκα photoshop, τίγκα 90s artwork του δίσκου, παρ' όλο που μοιάζει χαοτικό, πρόχειρο και ίσως παιδικό, ταιριάζει απόλυτα με το συνοθύλευμα εικόνων και συναισθημάτων που απελευθερώνει η ακρόαση του δίσκου. Επίσης είναι μάλλον το πιο πολύχρωμο artwork δίσκου των Nevermore αφού μετέπειτα κόλλησαν με διάφορες αποχρώσεις του μπλε ή του καφέ.
Ίσως το "Politics of Ecstasy" να είναι ακόμη πιο ολοκληρωμένη και σφιχτή κυκλοφορία από το επόμενο concept album "Dreaming Neon Black". Δείχνει μια μπάντα ώριμη και δεμένη, που ξέρει τι θέλει να πει και τι θέλει να παίξει σε αντίθεση με τις μετέπειτα προσπαθειές τους που φλέρταραν έντονα με την εμπορικότητα. Είναι album, με αρχή, μέση και τέλος, με βάθος και ουσία. Όλα όσα θα έπρεπε να είναι οι Nevermore. Ίσως καλύτερα που βάραει διάλυση το μαγαζί τώρα. Ίσως και να άργησε...
Άκου το εισαγωγικό κομμάτι εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου