13.

 13.Angry Blackmen -The Legend of ABM

Και φέτος άκουσα περισσότερο χιπ-χοπ απο ποτέ. Και ενώ ποτέ δεν ειχα πολύ σχέση με το ιδίωμα..δλδ δεν είμαι εκείνο το παιδί 90s που άκουγε DeLaSoul πχ και όλο το enfant gate της Αμερικάνικης Σκηνής όταν συνέβαινε. Βέβαια μεταξύ μας, δεν ξέρω και κανέναν να το είχε κάνει στην ώρα του όσο κι αν σκίζουν το μαγιό τους κάποιοι για τα "κλασσικα"...
Τεσπα, εμένα το χιπ χοπ μου αρέσει γκρουβάτο, πολλές φορές εμπορικό γιατι όχι, αλλά σίγουρα με ατάκα, ρυθμό και όγκο. Κάτι μλκίες indie-hip-κλαψομουνιές που κερδίζουν τόσο μεγάλη κριτική αποδοχή εγώ δεν τις καταλαβαίνω. Τις βαριέμαι ρε παιδί μου. Σαφώς και γουστάρω περισσότερο τα "τζαζ-χιπχοπ" αλλα κι αυτά πάνω στο άγχος τους να ξεχωρίσουν κάπως στερούνται βασικών στοιχείων...
Και επειδή φέτος τελικά δεν πρόλαβαν να βγάλουν νέο δίσκο οι Clipping. Και οι Death Grips τρώνε τα ματοτσίνορα τους απο τα πολλά ναρκωτικά κάπου σε κάποιο υπόγειο της Αμερικής, τότε εν προκειμένω οι Θυμωμένοι Μαύροι μια χαρά με κράτησαν.

12.GAEREA-Coma 

Ντάξει αν το δεις συγκριτικά με την δισκογραφία τους ίσως να πεις και λιγο οτι φλώρεψαν. Αλλά νταξει μωρε, ειναι ωραίοι οι Πορτογάλοι. Το έχουν βρει ωραία το μουσικο τους, γκρουβάρουν εκεί που πρέπει και χάνονται έτσι όπως πρέπει. Εχουν κουμπώσει και το αισθητικο , το απαραίτητο πλεον, για μια μαυρομεταλλική μπάντα που σεβεται τον εαυτον της οπότε ολα καλα. Μια χαρά μου έκατσε στα αυτιά μου.

11. Mabe Fratti-Sentir que no sabes

Πολύ πετυχημένος δίσκος απο την γλυκούλα τσελίστρια. Πολύ ισορροπημένος και δουλεμένος. Είναι instant win απο την πρώτη στιγμή που το βάζεις στα αυτιά σου. Και παραμένει μαζί σου για πολλές ακροάσεις μετά. Εχει μέλλον ακόμα μπροστά της και ανυπομονώ να καταναλώσω στο μέλλον ότι έχει να δώσει.