1. Keelay Forsyth

 1.Keeley Forsyth - The Hollow 

Καταρχάς μου έκανε μεγάλη εντύπωση που , ενώ είδα ένα σωρό λίστες , τον δίσκο αυτόν δεν το είδα σχεδόν πουθενά. Και ντάξει , είναι ένας ιδιαίτερος δίσκος και κυρίως είναι "μικρός" σε δισκογραφικό εκτόπισμα και με πολύ ειδικό βάρος, οπότε δεν ήταν οτι θα το έβγαζε κανείς και δίσκο χρονιάς. Αλλά και σε λίστες με 50τεμάχια μέσα , δεν χώρεσε ποτέ. Μας λέει κάτι αυτό για τον δίσκο; Ισως , ίσως και όχι. Μας λέει κάτι για το κοινό; Ισως , ίσως και όχι.
Πολλές φορές μάλιστα έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται, "ρε μπας και βγήκε πέρυσι αυτο;"

Την Forsyth όλο και την έβλεπα μπροστά μου αλλά ηλιθιωδώς την είχα "σορτάρει" στο κεφάλι μου σαν άλλη μία φολκοτραγουδιάρα χωρίς να έχω ακούσει βέβαια ποτέ.
Ναι, ναι, ντροπή μου το ξέρω.
Οταν βγήκε το Hollow, κάπου ξανάπεσε στο μάτι μου και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην δύναμη του εξωφύλλου. Αυτής της φωτογραφίας. 

Και μόλις το έβαλα να παίξει έπαθα γνήσιο σοκ. Απο εκείνα που παθαίνεις σπάνια πλέον με μουσική. Σαφώς μουτζώθηκα και αγόρασα την δισκογραφία σε δευτερόλεπτα. Το Hollow είναι από εκείνες τις μουσικές που τις κρατάς κάπως. Δεν ενδίδεις αλόγιστα. Το ειδικό βάρος είναι τόσο μεγάλο που την ουσία του δίσκου την παίρνεις σε δόσεις για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στα υπόλοιπα που πρέπει να κάνεις και να μην σε ισοπεδώσει τελείως. 
Το ακουσα πολλές φορές. Μερικές φορές ανάμεσα από δίσκους που άκουγα, έβαζα 1 κομμάτι από τον δίσκο για να πάρω την δόση μου και συνέχιζα με οτι άκουγα.
ένας συναισθηματικός ογκόλιθος , τόσο ιδιαίτερο σε αισθητική αλλά ταυτόχρονα και τόσο απλό στην βάση του. Μοναχικό και εκτός μουσικής επικαιρότητας -οπως επιβεβαιώθηκε και απο την εκτίμηση του κόσμου- τούτο το μαύρο μουσικό μονόπρακτο είναι μακράν ο πιο αγαπημένος μου δισκος για την χρονιά που φεύγει.
Μια χρονιά ανηλεή αλλά και γενναιόδωρη.
Με τάχιστους ρυθμούς, σκαμπανεβάσματα και την παγιωμένη πλέον δυσκολία να αποτελούν μια νεα νόρμα, μια νέα καθημερινότητα που σε τσιγκλάει συνεχώς με την μυτερή απόληξη στα πλευρά. 
Σε αυτό το πλαίσιο, με αυτή την ιδιοσυγκρασία το Hollow δεν αποτελεί μόνο βοήθημα που σε ακολουθεί απο πίσω σιωπηλά. Είναι και στήριγμα που σε προλαβαίνει στα μπροστά να αντέξεις. 
Σαν φαρμάκι σε δόσεις. Αλλωτε σε φτιάχνει, άλλωτε σε χαλάει με τρόπο που πρέπει , με τρόπο που σε βοηθάει στην επανεκκίνηση. 
Κρίμα που λίγοι είχαν την διάθεση να πάρουν απο αυτό το πράγμα. Αλλά απο την αλλη, έτσι πρέπει να ειναι και να συμβαίνει σε έναν τόσο ιδιαίτερης αισθητικής και ιδιοσυγκρασίας δίσκο.
Τέρας.
Απλά, τέρας.
Απαραίτητο πολεμο-εφόδιο για το 2024 και τα χρόνια που έπονται .