1. Keelay Forsyth

 1.Keeley Forsyth - The Hollow 

Καταρχάς μου έκανε μεγάλη εντύπωση που , ενώ είδα ένα σωρό λίστες , τον δίσκο αυτόν δεν το είδα σχεδόν πουθενά. Και ντάξει , είναι ένας ιδιαίτερος δίσκος και κυρίως είναι "μικρός" σε δισκογραφικό εκτόπισμα και με πολύ ειδικό βάρος, οπότε δεν ήταν οτι θα το έβγαζε κανείς και δίσκο χρονιάς. Αλλά και σε λίστες με 50τεμάχια μέσα , δεν χώρεσε ποτέ. Μας λέει κάτι αυτό για τον δίσκο; Ισως , ίσως και όχι. Μας λέει κάτι για το κοινό; Ισως , ίσως και όχι.
Πολλές φορές μάλιστα έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται, "ρε μπας και βγήκε πέρυσι αυτο;"

Την Forsyth όλο και την έβλεπα μπροστά μου αλλά ηλιθιωδώς την είχα "σορτάρει" στο κεφάλι μου σαν άλλη μία φολκοτραγουδιάρα χωρίς να έχω ακούσει βέβαια ποτέ.
Ναι, ναι, ντροπή μου το ξέρω.
Οταν βγήκε το Hollow, κάπου ξανάπεσε στο μάτι μου και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην δύναμη του εξωφύλλου. Αυτής της φωτογραφίας. 

Και μόλις το έβαλα να παίξει έπαθα γνήσιο σοκ. Απο εκείνα που παθαίνεις σπάνια πλέον με μουσική. Σαφώς μουτζώθηκα και αγόρασα την δισκογραφία σε δευτερόλεπτα. Το Hollow είναι από εκείνες τις μουσικές που τις κρατάς κάπως. Δεν ενδίδεις αλόγιστα. Το ειδικό βάρος είναι τόσο μεγάλο που την ουσία του δίσκου την παίρνεις σε δόσεις για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στα υπόλοιπα που πρέπει να κάνεις και να μην σε ισοπεδώσει τελείως. 
Το ακουσα πολλές φορές. Μερικές φορές ανάμεσα από δίσκους που άκουγα, έβαζα 1 κομμάτι από τον δίσκο για να πάρω την δόση μου και συνέχιζα με οτι άκουγα.
ένας συναισθηματικός ογκόλιθος , τόσο ιδιαίτερο σε αισθητική αλλά ταυτόχρονα και τόσο απλό στην βάση του. Μοναχικό και εκτός μουσικής επικαιρότητας -οπως επιβεβαιώθηκε και απο την εκτίμηση του κόσμου- τούτο το μαύρο μουσικό μονόπρακτο είναι μακράν ο πιο αγαπημένος μου δισκος για την χρονιά που φεύγει.
Μια χρονιά ανηλεή αλλά και γενναιόδωρη.
Με τάχιστους ρυθμούς, σκαμπανεβάσματα και την παγιωμένη πλέον δυσκολία να αποτελούν μια νεα νόρμα, μια νέα καθημερινότητα που σε τσιγκλάει συνεχώς με την μυτερή απόληξη στα πλευρά. 
Σε αυτό το πλαίσιο, με αυτή την ιδιοσυγκρασία το Hollow δεν αποτελεί μόνο βοήθημα που σε ακολουθεί απο πίσω σιωπηλά. Είναι και στήριγμα που σε προλαβαίνει στα μπροστά να αντέξεις. 
Σαν φαρμάκι σε δόσεις. Αλλωτε σε φτιάχνει, άλλωτε σε χαλάει με τρόπο που πρέπει , με τρόπο που σε βοηθάει στην επανεκκίνηση. 
Κρίμα που λίγοι είχαν την διάθεση να πάρουν απο αυτό το πράγμα. Αλλά απο την αλλη, έτσι πρέπει να ειναι και να συμβαίνει σε έναν τόσο ιδιαίτερης αισθητικής και ιδιοσυγκρασίας δίσκο.
Τέρας.
Απλά, τέρας.
Απαραίτητο πολεμο-εφόδιο για το 2024 και τα χρόνια που έπονται .

2.

 2.Ulcerate -Cutting the Throat of God

Οκ, δεν τρως το σοκ του Stare Into Death And Be Still αλλά και πάλι δεν εχει και πολύ σημασία. Εδώ απλά παγιώνεις στην δισκοθήκη σου το πόσο μεγάλη μπάντα είναι οι Αυστραλοί. Με ηχάρα και τιτλάρα, ακομα και οι πιο "φιλικες" συνθέσεις τους πάνε γάντι. Αν καταφέρω ποτέ να πάω Αυστραλία θα τους πάρω τηλέφωνο να με πάνε να παίξουμε τις μπουνιές με τα καγκουρό. Ε, σιγά, ποσο να κοστίζει ένα ταξίδι εκεί. 15.000? πουλάω το κορμί μου, τα νεφρά μου , και τα μαλλιά μου και γίναμε!

3.

 3.Nusrat Fateh Ali Khan & Party -Chain of Light 

Εκεί στα μέσα καλοκαιριού μόλις πήρα πρέφα οτι η Real World κυκλοφορεί ηχογράφηση απο το 1990 του Khan χέστηκα απο την χαρά μου. Με έφτιαξε και το εξώφυλλο, το trademark λογγο της Real World , ήμουν έτοιμος να με σερβίρεις λεμεεε..
Τεράστια αγάπη για Khan, για τον ήχο, για την φάση , για την κουλτούρα , γενικά για ολα.
Σαφώς και ο δίσκος δεν είναι ισάξιος με τα "μεγάλα" του αλλά αφενός δεν εχει και πολύ σημασία σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αφετέρου τότε θα μιλάγαμε για απίθανη περίπτωση.
Μια και για πάντα, εφόσον συνέβη, η μουσική του θα ειναι για μένα το comfort zone μου.
Τι τέλειο δώρο για 2024. 

7

7. The Body -The Crying Out of Things

Ε μωρέ τα έχουμε ξαναπεί. Και θα μπορούσε ανετα να ειναι double billing και να εχει και τον δισκο με Dis Fig. Οι τύποι είναι ασταμάτητοι και κυρίως παραμένουν τρομαχτικοί έπειτα απο τόσους δίσκους-πειράματα και δισκογραφία.Αναρωτιέμαι βέβαια ποιος τους ακούει, καθώς θεωρώ οτι είναι αρκετά "ενοχλητικοί" για την πλειοψηφία των μεταλλάδων και "απάλευτοι" για τον περισσότερο κόσμο. Οπως και να'χει για μένα ειναι "τεράστιοι" οπότε αυτό μου φτάνει.

6.Oranssi Pazuzu - Muuntautuja

Στην κοσμάρα τους αυτοι! Έχουν έναν τεράστιο impact factor στον σκληρό ήχο και απλά κάνουν ότι γουστάρουν και όποτε το γουστάρουν. Ο δίσκος αυτός, είναι πιο φιλικά προσκείμενος σε άμαθα αυτιά αλλά αυτή τους η "φιλικότητα" είναι και το στοιχείο που το απογειώνει. Μαυρίλα, σκοταδίλα και δυστοπική αισθητική , απο έναν δίσκο που τικάρει πολλά κουτάκια και θα μείνει άνετα στα κλασσικά της δεκαετίας που διανύουμε. Συνεπείς σε αυτό που κάνουν παίρνουν μαζί τους αρκετούς τουρίστες ακροατές αλλά τους κερδίζουν επάξια και με ουσία σε αντίθεση με τους Blood Incantation που ενώ γαμάνε γενικά κι αυτοί σαν πακέτο, έχουν καβαλήσει το κύμα του hype και περιτριγυρίζονται από πολύ κούφιο ενθουσιασμό και ντεμέκ αποδοχή.

5.Tigran Hamasyan - The Bird of a Thousand Voices 

Ε, αναμενόμενο. Έχουμε όλοι προσκυνήσει το ταλέντο του έτσι κι αλλιώς. Και έρχεται ο παίχτης και μας πετάει έναν τέτοιο δίσκο. Που αν το σκεφτείς έχει μέσα υλικό για 3 δίσκους. Με concept, με box για βινύλια και γενικά art-direction που σου πέφτει το σαγόνι, με video-game site , με ένα κάρο παπαριές και κυρίως με μια τόσο πηχτή δισκάρα που αναρωτιέσαι πως στο διαολο ο μαν το έκανε όλο αυτο. Jazz μουσική για μεταλλάδες είναι η φάση και πέφτει μέσα μια χαρά. Περίπτωση δίσκου που το βάζεις να παίζει και απλά αναφωνείς σε κάθε 30δευτερόλεπτα "Ε τον καργιόλη!"

4.Julie Christmas -Ridiculous And Full Of Blood 

Τζουλάρα ρεειι! 
Δισκογραφεί μια φορά τα 10χρόνια και απλά παραδίδει μαθήματα πως μπορεί να ακούγεται το απλό-αγνό-εύκολο- μέταλ σε όλους εκείνους τους κουβάδες που παλεύουν να συνθέσουν ένα τραογυδάκι της προκοπής. Τόσο απλά. Χαρισματική τραγουδιάρα, περφόρμερ και αρχηγός σε ότι έχει να κάνει με την τέχνη της.

10

 10. Knoll -As Spoken

Ντάξει, παράπονο δεν έχω απο το Μέταλ τα τελευταία χρόνια. Εχουν πάρει οι μαλλιάδες πάλι τα πάνω τους και δεν σταματούν να έρχονται πολύ καλοί δίσκοι στα αυτιά μου. Kαι δεν μιλάμε για τους πολύ καλούς δίσκους των Chat Pile και Blood Incantation -που βεβαια δεν θα μπουν στην λίστα αυτή- που ανεβάζουν και σε credits την όλη σκηνή.
Το Black έχει γίνει της μόδας , ακούει μέχρι και ο κυρΓιάννης ο λουστραδόρος κι αυτό μόνο καλό μπορεί να ειναι καθώς η σκηνή δουλεύει και δίνει ωραία πραγματάκια. Το ίδιο και το Death που έχει βιώσει την καλύτερη αναβίωση του απο τα μέσα 90s. Το ίδιο και η πιο ακραία σκηνή. Εδώ, οι Knoll είναι περιπτωσάρα απο το Tennessee. Παίζουν ένα ακραίο μέταλ που σε παίρνει και σε στέλνει απο'κει που ρθες. Μπράβο στα παλικάρια που οχι μονο ακούγονται επικίνδυνοι , αλλά αν τους πάρεις στα σοβαρά -που δεν γίνεται και αλλιως- ακούγονται και φοβιστικοί! Ξεφυγεμένα χαοτικός δίσκος που αν δεν ήταν αυτός θα ήταν αυτός των Concrete Winds. Μπράβο ρε μόρτηδες και γαμώ. Και ας μην εχω βρει το βινύλιο σας ακομα. Και ας το πουλάτε 111$ στο bandcamp . Κρατήστε το γιατι τσοντάρω αλλα 300 και ερχομαι ΤΕΝΕΣΙ για τηγανητο κοτόπουλο και μπύρες και βρισκόμαστε να μου το δώσετε κατ'ιδίαν 

9. BIG|BRAVE -A Chaos Of Flowers

Γνώριμοι και σταθεροί πελάτες. Είναι όμως το Chaos Of Flowers επάξιο για μια θέση στα καλύτερα; Μα, ασφαλώς! Και να σου πω γιατι : Γιατι ο εναγκαλισμός τους με το shoegaze είναι κάτι παραπάνω απο καλοδεχούμενος και κυρίως γιατι το έχω συνδυάσει με στιγμές και καταστάσεις γαμώ που συνέβησαν μέσα στην χρονιά.
Pro Tip :βήματα:
-Βρες ένα σπίτι που να κοιτάει σε πυκνό δάσος
-μεγάλο παράθυρο που να μην κοβει θέα.
-Φούντωσε το καλοριφέρ 
-βάλε στο ριπίτ να παίζει ο δισκος.
Και αμα δεν δεις τον Πάπα της Ρώμης σε όραμα να περνάει με το άλογο του μπροστά από το παράθυρο σου εμένα να μην με λένε Σάκη.

8.Red Largo - Transmitting 

Να και μια έκπληξη.
Μουσική που δημιουργήθηκε για θεατρικό έργο. Solo Project με τον μαν -ελβετικο σουγια- τα κάνω ολα και γαμάω- Fredrik Kinbom . Πετάς μέσα στο δελτ.τύπου λέξεις οπως Killimanjaro Darkjazz, Fire Orchestra και τσιμπάει ο άλλος όπως τσιμπάει όταν βάζει κάθε Χριστούγεννα το Αρσενικό Νάξου προσφορά το OK Market. Και λες εδώ ειμαστε. Και βάζεις και λες , ρε μάγκα πράγματι, τι ωραιο πραγμα ειναι τούτο. Και κάπως έτσι το Red Largo είναι το ιδανικό άκουσμα για νωχελικό Σαββατο πρωί. 

13.

 13.Angry Blackmen -The Legend of ABM

Και φέτος άκουσα περισσότερο χιπ-χοπ απο ποτέ. Και ενώ ποτέ δεν ειχα πολύ σχέση με το ιδίωμα..δλδ δεν είμαι εκείνο το παιδί 90s που άκουγε DeLaSoul πχ και όλο το enfant gate της Αμερικάνικης Σκηνής όταν συνέβαινε. Βέβαια μεταξύ μας, δεν ξέρω και κανέναν να το είχε κάνει στην ώρα του όσο κι αν σκίζουν το μαγιό τους κάποιοι για τα "κλασσικα"...
Τεσπα, εμένα το χιπ χοπ μου αρέσει γκρουβάτο, πολλές φορές εμπορικό γιατι όχι, αλλά σίγουρα με ατάκα, ρυθμό και όγκο. Κάτι μλκίες indie-hip-κλαψομουνιές που κερδίζουν τόσο μεγάλη κριτική αποδοχή εγώ δεν τις καταλαβαίνω. Τις βαριέμαι ρε παιδί μου. Σαφώς και γουστάρω περισσότερο τα "τζαζ-χιπχοπ" αλλα κι αυτά πάνω στο άγχος τους να ξεχωρίσουν κάπως στερούνται βασικών στοιχείων...
Και επειδή φέτος τελικά δεν πρόλαβαν να βγάλουν νέο δίσκο οι Clipping. Και οι Death Grips τρώνε τα ματοτσίνορα τους απο τα πολλά ναρκωτικά κάπου σε κάποιο υπόγειο της Αμερικής, τότε εν προκειμένω οι Θυμωμένοι Μαύροι μια χαρά με κράτησαν.

12.GAEREA-Coma 

Ντάξει αν το δεις συγκριτικά με την δισκογραφία τους ίσως να πεις και λιγο οτι φλώρεψαν. Αλλά νταξει μωρε, ειναι ωραίοι οι Πορτογάλοι. Το έχουν βρει ωραία το μουσικο τους, γκρουβάρουν εκεί που πρέπει και χάνονται έτσι όπως πρέπει. Εχουν κουμπώσει και το αισθητικο , το απαραίτητο πλεον, για μια μαυρομεταλλική μπάντα που σεβεται τον εαυτον της οπότε ολα καλα. Μια χαρά μου έκατσε στα αυτιά μου.

11. Mabe Fratti-Sentir que no sabes

Πολύ πετυχημένος δίσκος απο την γλυκούλα τσελίστρια. Πολύ ισορροπημένος και δουλεμένος. Είναι instant win απο την πρώτη στιγμή που το βάζεις στα αυτιά σου. Και παραμένει μαζί σου για πολλές ακροάσεις μετά. Εχει μέλλον ακόμα μπροστά της και ανυπομονώ να καταναλώσω στο μέλλον ότι έχει να δώσει. 

14

 14.Uniform-American Standard

Κάπου εδώ, ζορίστηκα λίγο για το ποιον δίσκο να πρωτοδιαλέξω. Συνεχώς άλλαζα την κατάταξη και επειδή θέλω να το παίξω πονηρός θα αναφέρω τους επιλαχόντες δίσκους, δίνοντας τους εμμέσως μέσω της νύξης αυτής εν μέρει την θέση. Κάτι σαν θέση με πολλούς δίσκους. Δηλαδή αν οι Uniform έπαυαν να υπάρχουν ως δια μαγείας , για αυτή την συγκεκριμένη θέση θα είχα ένα σωρό αλλους επιλαχόντες που θα έπαιρναν την θέση τους ανετα στο 14. Σατανικο σχέδιο. Μπορεί η υπόλοιπη 19άδα να μην έχω φροντίσει να έχει επιλαχόντες αλλά το 14 θα τα γαμούσε όλα. 
Δλδ: Θα μπορούσαν άνετα να στρογγυλοκαθίσουν οι αγαπητές  Landless -με τον δίσκο τους L​ú​ireach .
ή πάλι πολύ άνετα οι Shovel Dance Collective -The Shovel Dance με την βαριά αγγλική προφορά τους. 
Τώρα τι να πω για Uniform. Δεν λέω τίποτα. Απλά οτι ειναι άλλος ένας ισοπεδωτικός δίσκος που αν σε πάρει μαζί του την γάμησες.

Blogovision 2024

 

Εκπρόθεσμος. Ναι!
Αλλά αν σκεφτώ οτι πολύ εύκολα θα μπορούσα να είμαι και τελείως εκτός διαδικασίας..πάλι καλά να λέω.
Και πάλι καλά που κάπως μάζεψα τσάτρα πάτρα τις σκέψεις μου για να βγάλω λίστα.
Και φέτος η μουσική σοδιά ήταν άπειρη και ατελείωτη και ανηλεής γενικά. Θυμόμουν δίσκους που βγήκαν στην αρχή της χρονιάς λες και ήταν 3 χρόνια πίσω..
Φαντάσου δλδ να είσαι στην θέση του καλλιτέχνη που πρέπει να στηρίζει αυτό το έργο του σε κόντρα , ενάντια στην ταχύτητα των πραγμάτων. Εξουθενωτικό,  να είσαι άλλη μια κουκίδα ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες ψηφιακές πληροφορίες. Και να είναι τόσο ετεροβαρής η δισκογραφία με πολύ λίγους να καταλαμβάνουν πολύ μεγάλο ποσοστό. Χτίσαμε τον καπιταλισμό στην μουσική και εξαφανίσαμε τους μικρούς , τους μεσαίους...βασικά τους πάντες πέρα από τους μεγάλους. Τα έχω ξαναπεί και θα τα ξαναλέω...αλλά να σας δω τι θα κάνετε οταν σταματήσουν οι ήρωες σας των τελευταίων 50χρόνων που ακόμα κάνουν κουμάντο. Και μιλάω εκ του ασφαλούς για τι δεν με νοιάζει για κανέναν τους.  
Κι ενώ κανείς δεν δίνει ένα πέος για λόγια και γράμματα, εγώ φέτος λέω να γράψω μερικά. Αν μπεις στην διαδικασία να αξιολογήσεις την διαδικασία αυτή με γνώμονα το μακρινό μέλλον ,ε , τότε, είμαι σίγουρος, οτι ο μελλοντικος εαυτός μου που θα διαβάζει αυτή την μουσική λίστα θα του άρεσε περισσότερο να διαβάζει και καμία ατάκα που και που. Πιο πολύ σαν θυμικό , σαν αναμνήσεις.

Προσωπικά φέτος και τα τελευταία λίγα χρόνια κάπως έχω "τσιμπήσει" με την folk-psych αναβίωση και πιάνω τον εαυτό μου να ακούει τέτοια πράγματα που μέχρι πρότινος δεν είχα καμία επαφή με. 
Κύκλους κάνει και γυρίζει αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένος γενικά. 
Και αν ήμασταν σωστοί θα κάναμε ένα ΤΟΠ-50 και εκεί θα είχαμε μια πιο πλήρη γκάμα και με τα τζαζ της και με τα world της και με τα μέταλ της.

Ξεκινάω λοιπον-μαζεμένα μέχρι να μπω σε σειρά...:

20. Tristwch Y Fenywod

Μα πως γίνεται να αντισταθώ σε όλη αυτή την Obscure-ίλα; To πράσινο εξώφυλλο; To γαμημένο όνομα που δεν μπορείς να θυμηθείς-προφέρεις; Το woman-power; Την Welsh γλώσσα; Εδώ μιλάμε για συνταγή επιτυχίας. 

19.Avalanche Kaito -Talitakum

Γνωστοί και μη εξαιρετέοι από τις λίστες μου . Στην ουσία ήταν από τους πρώτους δίσκους μέσα στην χρονιά που κατευθείαν είπα οτι αυτός πάει μέχρι τέλους σε κάποια θέση στην λίστα. Παραδόξως αποτελεί μια χαρά μουσική υπόκρουση για δουλειές σπιτιού  αλλά και ξύσιμο αρχιδιώνε Κυριακή πρωί. Είπαμε..ποικιλόμορφος!

18. Arooj Aftab- Night Reign    

Τι απίστευτο ταλέντο και τι καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία. Μου αρέσει εν μέρει που γίνεται λιγο πιο "ευκολη" και "fancy" αλλά ελπίζω να μην το παρακάνει και απολέσει την ταυτότητα της. Οπως και να ΄χει έχουμε μια πολύ ποιοτική , ουσιαστική κυκλοφορία που οσο και "δεδομένη" να την χαρακτηρίσεις δεν γίνεται να την εξαιρέσεις.

17.Senyawa-Vajranala   

Κι αυτοί γνώριμοι στις λίστες. Μερικές φορές σκέφτομαι έτσι για πλάκα τί είδους άνθρωποι είναι κάνοντας τέτοια μουσική. Μπορεί δλδ να τους συναντήσω και να πάμε για ένα Nasi Goreng καυτερό μαζί και ελαφριά μπύρα ή είναι τίποτα σαμάνοι που έχουν κάψει απο Ναρκωτικά και μόλις με δουν θα με κάνουν θυσία σε κάποια θεότητα τους; Το βάζεις με σκοτάδι και αν έχεις πάρει και τίποτα τότε θα χεστείς απο τον φόβο πάνω σου!

16.Sealionwoman-Nothing Will Grow in the Soil

Ίδια εταιρεία με Senyawa, παρόμοια ναρκωτικά αλλά σε πιο κυριλέ φάση εδώ. Δηλαδή αν τους πάρω τηλέφωνο -οπως τους Senyawa - και τους πω για μπέργκερ θα με πουν τυροχωριάτη και θα μου αντιπροτείνουν wine tasting με LSD. Και όπως και με τους Senyawa πρέπει να πληρώσουμε ενα κιλο χρυσό για να μπορέσουμε να πάρουμε το γαμιολικο το βινύλιο. Ας όψεται...οτι είναι ένας γαμημένος, στρυφνός καλός δίσκος!

15.Moor Mother - The Great Bailout  

Mακράν από τις μεγαλύτερες -σε αντίκτυπο - δημιουργούς των τελευταίων χρόνων. Από τις λίγες ακέραιες φωνές εκεί έξω που δεν φοβούνται να έχουν πολιτική γλώσσα , σε μια εποχή που όλοι κοιτούν κάτω σφυρίζοντας στον κόσμο τους. Ευτυχώς για εμάς, είναι πολυπράγμων, παραγωγικότατη και ευφυής. Κι εδώ κάνει βήμα για μεγάλα πράγματα , ανοίγει το κάδρο και δεν φοβάται να βουτήξει βαθιά συνθετικά και αισθητικά. Σοβαρός δίσκος όχι παπαριές.