2016...και τι έγινε;

 

Ω θεοί του Ολύμπου! Πέρασε ένας χρόνος. Γρήγορος , αμείλικτος , γαμημένος και αυτός. Αν δεν υπήρχε η blogovision τούτο το πλοκ θα είχε πάψει να υπάρχει. Θα είχα ρίξει καυτό λάδι πάνω στο πληκτρολόγιο και θα το σκότωνα ή θα το άφηνα να πλανάται στην ιντερνετική λήθη για πάντα. Εφόσον όμως υπάρχει ακόμα και είναι και δικό μου τότε μπορώ να γράφω ότι μου κατεβαίνει στο κεφάλι (στο πχοιο;). Και αυτό θα κάνω.Πρώτα από όλα για blogovision είναι ακόμα νωρίς. Μπορεί η συνέπεια μου να μην με αφήνει να παρεκτραπώ και να αψηφήσω τα χρονικά πλαίσια του παιχνιδιού, αλλά σας το λέω να το ξέρετε ότι θα στρώσω το κωλαράκι μου και θα κάτσω να βγάλω λίστα, 2 μέρες πριν την εναρκτήρια ημερομηνία. Μουσική εκεί έξω υπάρχει σε τεράστιες ποσότητες και αν δεν καταναλωθεί ορθώς δεν πρόκειται να υπάρξει λίστα αλλιώς. Οπότε λάου λάου…Τώρα κάτι άλλο που παρατηρώ και με ενοχλεί πολύ είναι ο τρόπος που όλοι οι  συντοπίτες αντιμετωπίζουν τους απανωτούς θανάτους μουσικών ινδαλμάτων τους. Αν βγάλεις το ανθρώπινο που είναι μεν κρίμα αλλά τουλάχιστον παρηγορητικό να πεθαίνει ένας άνθρωπος πλήρης ημερών , η καλλιτεχνική απώλεια έτσι όπως την εκφράζει ο λαός είναι τουλάχιστον υπερβολική.Τόπος στα νιάτα λέει ο κοσμάκης και δεν κάνει καθόλου λάθος. Δεν στεναχωριέμαι επ’ουδενί ούτε στο ελάχιστο που το 2016 έχει σκοτώσει ένα κάρο κόσμο. Αλλοι μικρότεροι άλλοι μεγαλύτεροι όλοι τους όμως καλλιτέχνες που μεσουρανούσαν 20-30 χρόνια πίσω. Προφανώς αγάπες μου τα είδωλα που μεγαλώσαμε θα αρχίσουν να πεθαίνουν, έτσι πάει η φάση και δεν νομίζω ότι χρειάζεται περεταίρω εξηγήσεις. Είναι καιρός να δώσουμε το χώρο σε ένα κάρο νέους που πασχίζουν, σε ένα κάρο ταλέντα που βγάζουνε φωτιές απο παντού και απλά αναλώνονται σε μια καλή κριτική ή σε ένα μικρό εγχώριο word of mouth. 

Το underground βράζει κύριοι μέχρι που έχει ξεχυλίσει κιόλας , η ροή της μουσικής είναι πλέον αδύνατον να ακολουθηθεί, τα διαμάντια ξεπετιούνται καθημερινά στην οθόνη του υπολογιστή σου και εσύ στεναχωριέσαι που αρχίζει η παλιά φρουρά να σιγοσβήνει. Και να το ξαναπώ μιλάω απολύτως καλλιτεχνικά. Και όσο καλός να είναι ο νέος δίσκος του cohen ή του bowie υπάρχουν εκεί έξω ένα κάρο νέα ονόματα που συμβαίνουν τώρα, που πασχίζουν να βρουν μια χαραμάδα να χωθούν και αυτά στο σύστημα. Ένα σύστημα γεμάτο από επανεκδόσεις δεινοσαύρων, τεράστια tours από παπούδες που κάποτε ήταν πραγματικά οι καλύτεροι. Ολοι αυτοί που έφυγαν το 2016 ήταν πλήρεις καλλιτεχνικών ημερών , κάποιοι ήταν και καλλιτεχνικά πεθαμένοι προ καιρού, ακόμα όμως και αυτοί που έδειξαν ότι ακόμα το έχουν δεν νομίζω ότι θα μου λείψουν πραγματικά γιατί πολύ απλά ενώ εκτιμώ την σοφία του γέροντα ωστόσο προτιμώ την ασχήμια, την δύναμη και το θράσος του νέου. Και προετοιμαστείτε εσείς που φέρεται βαρέως κάθε τέτοια μουσική απώλεια διότι τα χρόνια περνάνε και επειδή δεινόσαυροι υπάρχουν πολλοί ακόμα , έχετε να ακούσετε πολλά κακά μαντάτα. Δυστυχως κάπως έτσι πάει τούτο το παιχνίδι. Αυτά ειναι τα 2 σεντς μου , τα δικά μου, γιατί βαρέθηκα να βλέπω δάκρυα και οδυρμούς.

Θα επανέλθω με blogovision στις προβλεπόμενες ημερομηνίες.