Iron Maiden - The X Factor

1995

EMI UK

Oh, it's on! It's ooooon…Εντάξει, ο φίλτατος αδελφός, συνάδελφος, συνέταιρος, ίσως κάποτες κουμπάρος και κολλητός φίλος papadicki έκανε το υπέρτατο λάθος να ανοίξει την μεγαλύτερη από όλες τις κόντρες που αφορούν την μουσική στην Ελλάδα. Μεγαλύτερη και από την κόντρα σκυλάδικο ή ροκ, μεγαλύτερη και από την κόντρα ελληνικό ή ξένο ροκ, μεγαλύτερη και από την κόντρα φλοτς ή τροτς μέταλ, μεγαλύτερη και από την κόντρα των Megadeth με τους Metallica…Η Κόντρα, η μητέρα όλων των κοντρών…IRON MAIDEN VS. METALLICA!

Δεν θα πω ψέμματα, για εμένα δεν υπάρχει καμία σύγκριση. Και φυσικά μιλάω πάντα συναισθηματικά. Αν και το Load ήταν από τους πρώτους δίσκους που αγόρασα με το χαρτζιλίκι μου όταν πρωτοβγήκε (πριν από 15 γαμημένα χρόνια) από το γνωστό-άγνωστο δισκοπωλείο και πολύ το είχα καβλώσει αυτό το δισκάκι, δεν θα το είχα καν στα υπ' όψιν αν δεν είχε προηγηθεί το συμβάν που με έριξε στα άδυτα του heavy metal και σας γράφω σήμερα αληθινός καραφλοχετάς για τους δίσκους που σημάδεψαν την ζωή μου…

Έχουμε και λέμε: οικογενειακό ταξίδι στους κουμπαρούς μας στην Λαμία. Εγώ πιτσιρικάς, χοντρούλης και αθώος. Ο κουμπάρος, καθηγητής φυσικής, μεγάλη μορφή, μόλις είχε πάρει καινούριο αμάξι (Audi A4) και μου λέει πάμε μια βόλτα. Με βάζει στην θέση του συνοδηγού (μέγαλη τιμή), μου λέει βάλε ζώνη και βγαίνουμε στην εθνική, όπου σανιδώνει το γκάζι. Ανοίγει το στερεοφωνικό στο τέρμα και η φωνή του Bruce Dickinson ξεχύνεται από ηχεία και ξεπαρθενιάζει τα ροζ αυτάκια μου…"Only the good die young, all the evil seems to live forever…" ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΜΑΓΚΕΣ! Τι να λέμε τώρα, όταν είσαι 12-13 και ζεις τέτοιες εμπειρίες σε σημαδεύουν για πάντα. Μακάρι να βρίσκονται πάντα μερακλήδες θείοι, κουμπάροι, ξάδελφοι, πατεράδες, αδελφοί να ανοίγουν τα μάτια των κακόμοιρων φλώρικων συγγενών τους γιατί αλλιώς χανόμαστε…Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτό το τραγούδι και την πρώτη μου επαφή με τους Iron Maiden. Όταν γυρίσαμε σπίτι εγώ ήμουν σαν χαμένος. Του λέω "ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ;" μου λεει "Δεν έχεις ακούσει Iron Maiden;" Του λέω "Όχι…" Και ο τύπος ανοίγει το πορτοφόλι του και μου δίνει τρια ολόκληρα κολαριστά πεντοχίλιαρα. "Τώρα που θα πας Πάτρα να πας να αγοράσεις τους δίσκους τους" Η κίνηση αυτή ήταν ίσως η σημαντικότερη της μουσικής μου ζωής, το καλύτερο χαρτζιλίκι και δώρο που μου έκαναν ποτέ.

Πράγματι την επόμενη μέρα είμαι στο γνωστό-άγνωστο δισκοπωλείο που έχει ρουφήξει τρελά λεφτά από εμάς και είμαι στον άγουρο και πενιχρό τότε τομέα του "metal". Αρχίδια δηλαδή, Maiden, Metallica, Megadeth, τα πολύ βασικά και τίποτα παραπάνω. Αρχίζω και ψάχνω τους Maiden. Album, live, EP, της πουτάνας. Ούτε internet, ούτε smartphones, ούτε τίποτα. ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΝΑ ΠΡΩΤΟ-ΑΓΟΡΑΣΩ;;; Τελικά με πολύ σκέψη κατέληξα στο "A Real Live One" και "A Real Dead One" που με μια διαβολική σύμπτωση ήταν μια ανασκόπηση της καριέρας των Maiden μέχρι το "Fear of the Dark". Ε, αυτό ήταν…Θυμάμαι ότι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην αγοράσει κανένα άλλο CD πριν πάρω όλα τα CD των Maiden που υπήρχαν στο δισκοπωλείο. Μάζευα χαρτζιλίκι, πούλησα το Game Boy και όλα τα παιχνίδια του και τελικά τα κατάφερα. Πήρα την δισκογραφία τους μέχρι τότε, μια επανακυκλοφορία EP, το Best of the Beast και την μεγαλύτερη πατάτα όλων των εποχών "In Profile".

Τον συγκεκριμένο anti-sos δίσκο που θα κάνω "review" εδώ (μην χέσω), τον αγόρασα από ένα δισκοπωλείο που ανάθεμα αν θυμάμαι που είναι. Πιθανότατα σε μια όχι και τόσο κεντρική οδό, το είχε η φίλη της μητέρας του συμμαθητή μου Κ.Α. Και μια μέρα που είμασταν βόλτα στην Πάτρα και έψαχνα CD μου είπε να πάμε εκεί. Η τύπισσα που το είχε δεν είχε γαμημένη ιδέα για το τι πράγμα της μιλούσα και δεν είχε ούτε ένα metal CD. Παρ' όλα αυτά της παρήγγειλα το X-Factor! To CD καθυστέρησε 2-3 βδομάδες να έρθει, καθώς ήταν η πρώτη μεγάλη απεργία των αγροτών και οι εθνικές οδοί ήταν μπλοκαρισμένες με τρακτέρ. Της είχα σκοτίσει τον έρωτα πηγαίνοντας κάθε τόσο να ρωτήσω αν είχε φτάσει το CD. Ήταν η χρονιά κυκλοφορίας του δίσκου και η πρώτη τουρνέ των Maiden με τον "άφωνο γορίλα" Blaze Bayley. Είχα δει την αφίσα για το live τους στην Αθήνα, όταν είχα επισκεφτεί τους παπούδες μου στην Κηφισιά (πως;) και το εξώφυλλο του δίσκου σε τεράστιο format ήταν συγκλονιστικό. Δεν είχα πάει. Πέρασαν μερικά χρόνια, μέχρι να επανασυνδεθούν ως εξάδα πλέον με τον Bruce και τον Adrian και να κάνουμε κοπάνα από το σχολείο τον Οκτώβρη του 1999, να φάμε ένα τούμπανο σάντουιτς στον Μπόμπολα, να πάρουμε το λεωφορείο του γνωστού-άγνωστου δισκάδικου και να φτάσουμε στο Περιστέρι όπου οι World Beyond συνάντησαν για πρώτη φορά τους Iron Maiden! Fuck yeah!

Όπως έχετε ήδη καταλάβει είναι αδύνατο να μην πλατειάσω με τους Maiden. Είναι στενά συνδεδεμένοι με κάθε στιγμή της ενηλικίωσης μου, αλλά και της υπόλοιπης ζωής μου. Στα καθέκαστα τώρα, το δισκάκι αυτό παρ' όλο που πολύς κόσμος το έχει θάψει, για εμένα τα σπάει ανελέητα! Οι φήμες λένε ότι είχε γραφτεί πριν φύγει ο "σειρήνας" από την μπάντα και ήταν πολύ δύσκολο να το τραγουδήσει ο "γορίλας". Όντως, ο τύπος φαλτσάρει απροκάλυπτα σε διάφορα σημεία και καθώς το Antares Autotune ήταν τότε σενάριο επιστημονικής φαντασίας, τα φάλτσα είναι ακόμη εκεί και δεσπόζουν. Παρ' όλά αυτά όμως ο τύπος είναι ειλικρινής, ντόμπρος και τίμιος. Ξέρει ότι δεν είναι Bruce και ούτε μπορεί να γίνει και βάζει ένα γρέντζο που δεν υπήρχε ποτέ στους δίσκους των Maiden.

Οι συνθέσεις θα έλεγα ότι είναι πιο σκοτεινές απ' ότι συνήθως. Το ίδιο και οι στίχοι. Πιο εσωστρεφείς, πιο πολιτικοποιημένοι, λιγότερο φανταστικοί. Ο δίσκος κινείται σε mid ως αργά tempo, εκτός από το ένα και μοναδικό χιτάκι του δίσκου το "Man on the Edge" όπου προσπάθησαν να αντιγράψουν το "Be Quick or Be Dead" και δεν τους βγήκε ακριβώς. Το βίντεοκλιπ του "Man on the Edge" το είχα δει στην πολιτισμένη Αθήνα σε κάποιο κανάλι που έπαιζε βίντεοκλιπ σε ένα ξενοδοχείο που έμενα με τους γονείς μου για τον γάμο του θείου μου. Άσχετο. Συνεχίζω.

Ο δίσκος έχει τουλάχιστον τέσσερα τραγούδια που ασχολούνται με τον πόλεμο, την φρίκη του και τα συναισθήματα και τις σκέψεις αυτών που βρίσκονται στην δίνη του. Αποκορύφωμα φυσικά το "Edge of Darkness" εμπνευσμένο από την τεράστια ταινία "Apocalypse Now!". Θυμάμαι ότι όταν είδα την εμπλουτισμένη έκδοση της τανίας ("Apocalypse Now! Redux") στο πιο άβολο σινεμά της πόλης [το οποίο όταν άνοιξε έκανε πρεμιέρα με το Robin Hood (που θυμάται την σκηνή με το βέλος;) και τώρα είναι super market] ένοιωθα σαν να είχα ξαναδει κάπου την ταινία ή αποσπάσμα τα της. Η περιγραφές του Harris και η ατμόσφαιρα του κομματιού είχαν πέσει διάνα. Μετά την ταινία άκουσα το τραγούδι με άλλο αυτί και "είδα" πράγματα που δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ήταν εκεί.

Γενικά ο δίσκος είναι ατμοσφαιρικός και μοιάζει να έχει μια ροή που είναι δύσκολο να διακόψεις. Οι κιθάρες των Murray/Gers είναι πιο απαλές απ' ότι συνήθως με ελάχιστο gain, ενώ το μπάσο του άρχοντα υπερισχύει ίσως ένα τσακ υπερβολικά. Ίσως επειδή μίξαρε ο ίδιος τον δίσκο. O ήχος είναι λίγο λιγότερο Maiden απ' ότι συνήθως αλλά αυτό ίσως είναι καλό. Αντικειμενικά η συνταγή των "Afraid to Shoot Strangers"/"Fear of the Dark" σε αυτό τον δίσκο (αλλά και όλους τους επόμενους μάλλον) υπάρχει σε κάθε κομμάτι με μια μικρή παραλλαγή. Αλλά μας αρέσει. Τον δίσκο τον έχω λιώσει πραγματικά, όπως και το "Killers" με τον πάνκη στα φωνητικά και νομίζω ότι μαζί με το "Somewhere in Time" είναι οι αγαπημένοι μου δίσκοι από Iron Maiden. Γυρνάω συχνά στο "The X Factor" γιατί πιστεύω ότι αδικήθηκε από τον fanboyσμο των Maidenαδων και άξιζε καλύτερης αποδοχής. Ή ίσως εγώ είμαι φοβερά επιεικής σε ότι έχει πάνω το λογότυπο που σημάδεψε τα θρανία μου, τις μπλούζες, τα μπουφάν μου και την καρδιά μου.

Είναι προφανές ότι έγραψα για τους Maiden με αφορμή αυτό το album. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να γράψω για κάποιο άλλο. Έχουν γραφτεί τα πάντα από τους πάντες. Αυτό το δισκάκι το νοιώθω πάντα λίγο πιο προσωπικό, σαν ο Harris να μου κλείνει το μάτι και να μου λέει "εσύ ξέρεις". Μετά από ακόμη μια ακρόαση βλέπω ότι θυμάμαι κάθε refrain και κάθε κουπλέ, κάθε solo και εισαγωγή. Και βλέπω ότι η σκοτεινή αυτή πινελιά του Harris δεν μαύρισε την ιστορία της αγαπημένης μου μπάντας. Κάθε άλλο, ανέδειξε το σύνολο του έργου της μέχρι τότε και στέκει ακόμη και σήμερα σαν ένας δίσκος προβληματισμού που χρειάζεται ακρόαση, όχι όπως ο τυπικός Maiden δίσκος, αλλά σαν ένα βιβλίο ή μια ταινία. Νομίζω ότι οι αντιπολεμικές συνθέσεις είναι πολύ πιο δυνατές και ειλικρινείς από το "One" των Metallica, χωρίς και κανένα και καλά βιντεοκλιπ από πίσω τους. Έτσι για να ρίξω την μπηχτή μου και εγώ και να συνεχίσω την αιώνια κόντρα…

Ίσως κάποια στιγμή ξαναγράψω για Maiden. Ίσως όχι. Σίγουρα όμως θα τους ακούω για πολύ καιρό ακόμη και αυτό το δισκάκι θα ξεχωρίζει πάντα.

Metallica - Ride The Lightning

Metallica –Ride The Lightning

1984- σε σι-ντι έκδοση της Vertigo

Κακά τα ψέματα, στην εποχή μου όταν έλεγες «χέβυ μέταλ»  εννοούσες Metallica ή Iron Maiden,άντε στην καλύτερη περίπτωση και 3-4 ακόμα, παρόμοιου βεληνεκούς ονόματα.Ακόμα και τώρα να πεις σε έναν ανίδεο ότι ακούς χέβυ μέταλ τότε ο άλλος θα σου απαντήσει όλο ζήλο και με το γνωστό ηλίθιo εξυπνακίστικο στόμφο «Metallica και τέτοια ε?».

Αυτό το γαμημένο το «Nothing else matters» έκανε μεγάλη ζημιά από όποια οπτική και να το δείς…

έχουμε φτάσει στο σημείο που οι Metallica παίζονται στα κλαμπ και ο κοσμάκης τραγουδάει τους στίχους απ’ έξω.Για αυτό και  η μπάντα έχει χεστεί στο τάλαρο και δεν ξέρει τι να το κάνει πλέον το λεφτό ,για αυτό και δεν κάθεται να βγάλει μουσική της προκοπής πλέον.Γιατί?Για την δόξα? Εχέστηκαν, έχουν και από δαύτη ακόμα περισσότερη. έχουν κάνει ένα κάρο μαλακίες στην καριέρα τους και παρόλα αυτά πουλάνε σαν ζεστά ψωμιά τα δισκάκια τους .Ακόμα και με αυτές τις τελευταίες παπάρες που πήγαν να το παίξουν σκληροί ,άγριοι και ασάλιωτοι τώρα στα γεράματα.Με προφανώς γελοίο αποτέλεσμα αλλά δυστυχώς για εμάς μπόλικο λεφτό και άρα στα μάτια τους «επιτυχημένη» στροφή στην καριέρα τους.

Κουράδες ανοιχτόχρωμες.

Οι σκληροπυρηνικοί ήσαν σοφοί τότε που τους παράτησαν με το που πέθανε ο Cliff Burton.Για αυτούς πέθανε μαζί και η μπάντα.Τυπική συμπεριφορά βαμμένων .έλα μου όμως που στην περίπτωση των Metallica είχαν εν μέρει τα δίκια τους.

Παρόλη την στροφή στον ήχο τους ,τον ατελείωτο αυνανισμό του του Ούλριχ  που είναι και η αρχή του κακού σε πολλά πράγματα αλλά και τον υπέρμετρα εμπορικό προσανατολισμό της μπάντας εμένα μου άρεσαν και τα «Load/Reload» αρκετά.Δεν μιλάω για το «Black Album» γιατί πολύ απλά είναι δισκάρα απίθανη που απλώς αναγνωρίστηκε από τους ραδιοπαραγωγούς που δεν είχαν ποτέ σχέση με την εν λόγω μουσική και από τότε μας έχουν σκοτίσει τις μπάλες, με τις δύο «μπαλάντες» του δίσκου.

Η πρώτη μου επαφή με την μπάντα ήταν με το «Ride The Lightning».

Ανάμεσα στους Maiden και τους Metallica άκουσα για πρώτη φορά τους δεύτερους και δεν θα μπορούσα να ακούσω κάτι άλλο παράλληλα αν δεν ξεκοκάλιζα πρώτα κάθε δίσκο των Metallica μέχρι το μεδούλι του.Μιλάμε για την εποχή που άκουγες τον δίσκο ένα εκατομμύριο φορές ,ήξερες στίχους απ’ έξω ,το βιβλιαράκι του σι-ντί είχε φθαρεί από τα ιδρωμένα δάχτυλα σου και εσύ ήξερες τι γίνεται στο κάθε επόμενο δευτερόλεπτο στο κομμάτι που άκουγες.Για αυτό και αυτή η ευλαβική ακρόαση ,ιεροτελεστικού τύπου μας χάραξε στην μνήμη μας όλα εκείνα τα εφηβικά ακούσματα ,τα οποία θα τα κουβαλάμε ευχάριστα για πάντα.

Διψάγαμε για μουσική,για πληροφορία και ρουφάγαμε σαν σφουγγάρια ότι μπορούσε να πιάσουν οι αισθήσεις μας.Μπορεί να έχω να ακούσω Metallica πάνω από 2 χρόνια αλλά μόλις ανασύρω εκείνο το χιλιοπαιγμένο σι ντι θα σου τραγουδήσω φωναχτά απ’ έξω όλα τα τραγούδια και θα το έχω για καμιά βδομάδα κολλημένο στο στερεοφωνικό μου.

Δεν είναι τυχαίο που οι καλύτερη δίσκοι της ζωής σου(αν υπάρχει τέτοιο list) είναι αυτοί που άκουγες στα 12 σου και στα 15 σου.Σαν να χαράζονται στην μνήμη σου μια για πάντα.Ότι και να είναι αυτό, με ότι και αν μεγάλωσες θα το κουβαλάς για πάντα.Και οι Metallica είναι μία από αυτές τις μπάντες που έκαναν το εφηβικό μυαλό μου τότε πουρέ και σερνόμουν σιγομουρμουρίζοντας τα τραγούδια τους με το χαμόγελο του μαστουρωμένου, κολλημένο στη μάπα μου.

Από το πιο άγρια ακούσματα στην μέχρι τότε ακροαστική μου καριέρα(?!) ,για μένα ήταν κάτι το τελείως «έξτρα ορντινέρ».Μου έλεγαν ότι έπαιζαν θράς  ,από τα πιο άγρια χέβυ μέταλ που υπήρχαν. ήμασταν μικροί και βλαμμένοι αλλά παρόλα αυτά οι Metallica ήταν οι πιο χεβυ μεταλλάδες που είχα ακούσει μέχρι τότε και αυτό μου άρεσε.μου άρεσε πολύ.Ποιο τραγούδι να πρωτοδιαλέξεις όταν όλα είναι υπέροχα σε ένα δίσκο που αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια μουσικό μνημείο.

Τους αγαπάω τους Metallica μέχρι τα mid 90’s αλλά με το «Ride The Lightning» ήμουνα και πολύ ερωτευμένος!Όποτε γυρίζω πίσω να ακούσω τα σκονισμένα τους δισκάκια ,με το «Ride The Lightning» θα νιώσω εκείνη την ερωτική ζεστασιά και οικειότητα  περισσότερο από κάθε άλλο δίσκο τους.

Θυμάμαι τον Σωτ. Υπέρμαχο και uber φαν της μπάντας να μου δίνει το σι ντι κλείνοντας μου το μάτι και κάνοντας μου νόημα πονηρά, ούτε κάνναβη να μου έδινε δεν θα είχε τόσο χαρά. Σαν να έδινε την γνώση σε ακόμα ένα ανυποψίαστο που ακόμα δεν ήξερε τι τον περίμενε.Θυμάμαι την αιώνια διαμάχη ακόμα και από σοβαρους(?) ενήλικες(?) για το ποια μπάντα ήταν καλύτερη.Maiden ή Metallica?Το αιώνιο ερώτημα ανάμεσα στα αμούστακα  ‘90s κωλόπαιδα.Θυμάμαι να κάθομαι στο κρεβάτι μου και να ακούω στο γαμημένο Amstrad στέρεο μου ,που για να γυρίσει και να παίξει το σι ντι έπρεπε να του δώσεις εσύ spin, να κλείσεις γρήγορα το καπάκι και να πατήσεις play μπας και το καταφέρει  και το παίξει.Θυμάμαι το «Fade to Black» να εκτελεί χρέη μπαλάντας στα ωραία εκείνα αξέχαστα εφηβικά πάρτυ.Θυμάμαι των Σωτ. Να παίζει το «Am I Evil» στην κιθάρα.Θυμάμαι να γράφουμε υποτίθεται τους στίχους του  «Unforgiven» σε ένα κομμάτι χαρτί στον Λαδ. Ένα μεσημέρι στο γήπεδο μπάσκετ με το Σωτ. Γράφοντας του ότι βλακείες μας έρχονταν στο μυαλό.Θυμάμαι το σι ντί να το παίρνω από εκείνο το μαγαζί στην καρόλου, που ακόμα και σήμερα έχει σχετικά ψαγμένες κυκλοφορίες , που ακόμα υπάρχει και αναρωτιέμαι πως ζει αυτός ο άνθρωπος.Θυμάμαι να αγοράζω πρώτα το «Master Of Puppets» και μετά το «Ride The Lightning» με τα γαμημένα τα σι ντι των Metallica να κοστίζουν 6.500 δρχ μόνο και μόνο επειδή πουλούσαν όπως και να έχει και οι μαγαζάτορες το ήξεραν αυτό.

Πολύ απλά δεν υφίσταται εφηβεία χωρίς Metallica.

Δεν δίνω κανένα Link.

Τους Metallica τους ξέρει η γιαγιά μου.Οι πέτρες.Ακόμα και όλοι εκείνοι οι τενεκέδες, οι ξεγάνωτοι που πάνε και χαλάνε τα 50ευρά τους(που έχουν βγάλει με πολύ κόπο στην διάρκεια της εβδομάδας) ρίχνοντας λουλούδια στις πίστες σε κάθε «μπότα» που κουνάει το κώλο της ωραία.Αν δεν ξέρεις τους Metallica μπορείς να αυτοκτονήσεις τώρα!