Manowar –Hail To England
1983 – Roadrunner(αρχική έκδοση)
Universal- CD re-issue του 1997
Πολλά μπορείς να προσάψεις σε αυτή τη μπάντα.
Μισογύνηδες. εθνικόφρονες (για να μην πούμε ψιλό φασίστες),αλαζόνες, εγωκεντρικοί σκατοαμερικάνοι που ακόμα και σήμερα νομίζουν ότι είναι η καλύτερη μπάντα που πέρασε ποτέ από τούτο εδώ το πλανήτη ,ακόμα και αν έχει να βγάλει καλό δίσκο από το 1988 ,τότε που με ένα χιλιάρικο(δραχμούλες) έπαιρνες 10 σουβλάκια καλαμάκια ,μία εξάδα μπύρες και άραζες στο καναπέ ζαλισμένος, να ακούσεις το σχεδόν αριστούργημα με το μετριόφρων τίτλο «Kings Of Metal».
Είναι από αυτές τις μπάντες που διχάζουν ακόμα και τους μεταλάδες μεταξύ τους.
υπάρχουν εκείνοι που γελάνε μαζί τους και τους θεωρούν παρωχημένους καραγκιόζηδες(εν μέρει έχουν ένα δίκιο) και υπάρχουν και οι «βαμμένοι» που προσκυνάνε σε κάθε τους κίνηση που κάνουν, καλή ή κακή.
Σε όποιο στρατόπεδο και να είσαι, είτε στους μεν ,είτε στους δε , αν έχεις υπάρξει έστω και για ένα 6μηνο της ζωής σου μεταλάς, τότε σίγουρα υπήρξαν στιγμές που είχες τιγκάρει το στέρεο και άκουγες το «kill with power» και φώναζες μαζί με τον Adams «die» -«die».Ασχέτως τώρα αν εσύ κατέληξες να ακούς τις μοντέρνες μπανάλ φλωριές και γελάς με τις κουρασμένες, τραγελαφικές πλέον φιγούρες που απαρτίζουν τους Manowar, την δεκαετία των ‘80s αυτοί οι τωρινοί σκατόγεροι, γάμηγαν ανυποψίαστα τρυφερά κωλαράκια και εσύ συμφωνούσες τότε φωνάζοντας ξανά «die» -«die» σιάχνοντας την αλα steve harris κόμη σου.
Την πρώτη επαφή ,την θυμάμαι σαν τώρα.
Ανοιξιάτικο μεσημεράκι στο σχολείο,ο Elias έχει επιστρέψει στο Κώστ. το «Hail To England» και εγώ χωρίς να ξέρω περί τίνος πρόκειται το βουτάω από τα χέρια του και με το ζόρι τον καταφέρνω να μου το δανείσει και μένα για κάνα τριάρι μέρες να ακούσω ,το περιβόητο αυτό σι ντί, με το εξωπραγματικό για τα μάτια μου τότε, εξώφυλλο.
Το σι ντι ήταν του μεγάλου αδελφού με την τεράστια , για εκείνα τα χρόνια δισκοθήκη, που φάνταζε τόσο μακρινή για εμάς.Και προφανώς δεν γούσταρε να δανείζει το αδερφάκι του τα σι ντι του στα μανιάουρα φίλους του. Απόλυτα κατανοητό και σεβαστό. Γιατί πολύ απλά για να καταφέρεις να φτιάξεις τότε παρόμοια δισκοθήκη ,έπρεπε να σφίξει ο κώλος σου όσο δεν πάει.
Το σι ντι το έβαλα να παίξει κατευθείαν κάνοντας ταυτόχρονα άλλα πράγματα, μέχρι που απορροφημένος και ολίγον τι ζαλισμένος απόρησα για το τι ακριβώς άκουσα μόλις τώρα, όταν αυτό τελείωσε.Είχα μείνει αποσβολωμένος. Σαν να ξυπνήσεις μια μέρα και να δεις το πέος σου να έχει μεγαλώσει άλλους 5 πόντους. Θα μείνεις μαλάκας ε?Αλλά πολύ εύκολα θα το αποδεχτείς σιωπηλά και με το χαμόγελο στο στόμα κοιτώντας το απορημένος θα ξυπνήσεις άλλος άνθρωπος.
Κάπως έτσι ένιωσα κι εγώ.Εκείνη την γαμημένα όμορφη ευφορία που νιώθεις μόνο στην εφηβεία ,κάτι σαν φυσικό τριπάρισμα με ουσίες που εκκρίνει ο εγκέφαλος αβέρτα.
Το σι ντι το άργησα λίγο να το επιστρέψω με το Κώστ. να γκρινιάζει δικαιολογημένα αλλά πολύ γρήγορα πήγα και το αγόρασα κι εγώ για να το έχω δικό μου.Απο το όμορφο Encore(έξτρα τρίβια για τα πατρινόπουλα) που «έφυγε» ακλαφούνητο πολύ νωρίς .Τιμή δεν θυμάμαι αλλά έχω την υποψία ότι αυτές οι επανεκδόσεις των Manowar ήταν υποτίθεται σε nice price.Ξέρεις εκείνο το γαμημένα ενοχλητικό κίτρινο αυτοκόλλητο με το λευκό θαυμαστικό που έκρυβε το μισό εξώφυλλο. Κοροϊδία μέσα στην μάπα μας.Με 3.900 δρχ το σι ντι.Και εμείς εδώ το λέγαμε nice price.(πούτσες πραις).
Το έλιωσα, το άκουγα όλη την ώρα σε ένα ατελείωτο συνεχόμενο repeat.Από εκεί συνέχισα και στα υπόλοιπα δισκάκια τους.Με τα οποία επισφράγισα και την μεγάλη μου αγάπη προς την μπάντα.
Ευτυχώς για μένα ,ποτέ δεν έδινα μεγάλη σημασία στους στίχους των Manowar ,έβλεπα από μικρός κιόλας που ήμουν ότι λίγο να προσπαθήσεις να εμβαθύνεις τότε αυτό σήμαινε ότι Manowar =τζιζ. Όλες αυτές οι επικές φανφάρες από το ένα αυτί έμπαιναν και από το άλλο έβγαιναν.Με την θεματολογία ,τα εξώφυλλα και τις φωτογραφήσεις να αποτελούν εφιάλτη για τον γονιό που νόμιζε ήδη ότι το παιδί του ανήκει σε κάποια σατανική σέκτα ή κάποια ομάδα τέλοσπάντων που μαζεύεται το βράδυ ανάβει κεριά και μιλάει με τον satan αυτοπροσώπως, το φύλαγα από τους γονείς μου για να μην δουν τις γελοιότητες των Manowar και νομίζουν ότι πήρα την κάτω βόλτα.!!!.
Έτσι έμαθα να εκτιμώ το ταλέντο των Manowar στην σύνθεση και να αφήνω στην άκρη όλα τα υπόλοιπα.Και αυτή μου η παραχώρηση με έκανε να αγαπήσω τους Manowar των ‘80s ακαριαία ,παθητικά και όπως φαίνεται παντοτινά.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1984 ,και μετά από λίγο πάλι την ίδια χρονιά το «Sign Of the Hammer».Βάλτα κάτω ,σκέψου και προβληματίσου.
2 δίσκοι που έχουν σημαδέψει το μουσικό γίγνεσθαι μέσα στον ίδιο χρόνο.Άντε τώρα να μου πεις για όλους τους σημερινούς φλώρους που βγάζουν αναγκαστικά κάθε χρόνο άλμπουμ μπας και βγάλουν κάνα χρήμα παραπάνω και όλα είναι για κλωτσές.Αχ.. γαμημένα 70’s & ‘80s που ‘στε… που οι μπάντες έβγαζαν τις δισκάρες σαν ζεστά ψωμιά.
Θυμάμαι πάρα πολλά μικρά και ασήμαντα πράγματα που σχετίζονται με την αφεντιά των Manowar.πρώτα από όλα το στριμωξίδι κοντά στο κάγκελο το 1999 ,με τον κόσμο τότε να μην αστειεύεται και το Παν. να μην σταματάει να μιλάει όντας τόσο στριμωγμένος που το στόμα του ακούμπαγε στο αυτί ενός άσχετου,που μας κοίταγε με μισό μάτι.χαχαχαχα…θυμάμαι το κοσμάκη να φεύγει βρίζοντας την μπάντα κι εγώ να παραπαίω από την ταλαιπωρία σε μία τόσο όμορφη φυσική μαστούρα που δεν με ένοιαζαν και πολλά πράγματα.θυμάμαι εκείνο το τυπάκο να μιλάει και να ακούγεται σαν σκούξιμο γατιού και να φωνάζει με την προβληματική φωνή του ,και να ακούγεται σαν macho μηχανόβιος από το Καναδά που φωνάζει «Manowar- manowar».χαχα
Θυμάμαι που βάζαμε στα πάρτυ την ώρα των μπλουζ το «Mountains» χορεύοντας με τα ουρλιαχτά του Adams.θυμάμαι να ξυπνάω στο σπίτι του Σωτ. και να ακούμε στην διαπασών εκείνη την κομματάρα «Holy War».θυμάμαι τον Λαδ. να μου χαρίζει το βινύλιο του αδερφού του «Into glory ride» γιατί ήξερε την αρρώστια που είχα με τους Manowar.Θυμάμαι να μου φέρνει ο ταχυδρόμος το συλλεκτικό Defender το 12’’και να χέζομαι από την χαρά μου.Θυμάμαι να ψάχνω την ελληνική σημαία(τρομάρα μου) στο «Kings Of Metal».Θυμάμαι εκείνο το τυπάκο στο σχολείο, φιλαράκο του Κωστ. να τους προφέρει Μανογιαρ και εμείς να γελάμε πίσω από την πλάτη του.
Θυμάμαι να παίζουμε(?) το «Hail And Kill» με τους World Beyond στο γαμημένο πλυσταριό της γιαγιάς του Elias και τον Κωστ. να το χάνει συνεχώς.Θυμάμαι τον Κολώνια(respect)να μου λέει για την αξία του «Sign of the hammer» για την ανθρωπότητα(!!!).θυμάμαι την μάνα μου να λέει ότι παίρνω συνεχώς σι ντι και χαλάω το χαρτζιλίκι μου σε αυτούς τους κάφρους ,έχοντας μόλις πάρει το «Sign of the hammer».θυμάμαι το hoodie της κακιάς ώρας από το «αλαλούμ και ήχος»(της Αράτου) με το τεράστιο σπαθί στο πίσω μέρος να φαντάζει σαν στολή εξωγήινου ,σε χρόνια και σχολεία που το μπλουζάκι τέτοιου είδους σε έκανε να μοιάζεις με εχθρικό alien.Καλύτερα να ντυνόσουν γιγάντιο καρότο παρά να φόραγες μπλούζα μπάντας ,κακοφτιαγμένη κιόλας .θυμάμαι την πρόσφατη Σαλονικιά εμφάνιση της μπάντας για την οποία μας έμειναν τα εισιτήρια να τα βάλουμε στο κώλο μας αφού επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν μας άφησαν να ανηφορίσουμε.
Θυμάμαι ρε γαμώτο πολλά.Συνηδηπόροι εν αγνοία τους οι Manowar στην εφηβεία μου.
Μπορεί τώρα να είναι για κλάματα και προφανώς δεν υπάρχει επιστροφή την σήμερον ημέρα.Δεν πειράζει όμως.
Έδωσαν τόσο ισχυρά δείγματα μουσικής πριν 25 χρόνια, εξαγοράζοντας έτσι άφεση αμαρτιών και βλακείας για την σημερινή εποχή που φαίνεται να τους κοιτάει με πάσα απαξίωση .Αν συνειδητοποιήσουν που βρίσκονται και μετριάσουν λίγο την παπάρα που τους διακατέχει ίσως καταφέρουν και το σώσουν το παιχνίδι λίγο πριν αποσυρθούν στα αποδυτήρια μια και καλή.
Είναι πολύ απλά αδύνατο να μην έχεις ακούσει κάτι από Manowar.
Μάθε περισσότερα εδώ
Και γράψε σημείωμα επάνω στο περιτύλιγμα «Να ανοιχτεί, με την έλευση της κάβλας που δεν λέει να ηρεμήσει με τίποτα και να παιχτεί γρήγορα στο κοντινότερο στέρεο,στην διαπασών μέχρι να εκραγούν τα ηχεία.Με αγάπη ο θείος Σου.»
