Saviour Machine - Saviour Machine

Saviour Machine –Saviour Machine

Massacre ( re-issue)

1993 – CD

Πως θα σου φαινόταν ο απόλυτα οξύμωρος χαρακτηρισμός «ειρηνιστής  μπάτσος»?παράλογος ε?

Αν κάποιος  χρησιμοποιούσε τον άνω επιθετικό προσδιορισμό για να χαρακτηρίσει ,παραδείγματος χάριν ένα φίλο του μπάτσο(έχεις πολλούς φίλους, φίλων που να είναι μπάτσοι??) δεν θα τον κοίταγες λοξά και θα τον ρώταγες απαξιωτικά αν είναι στα συγκαλά του?

Χαχαχα…Ε κάπως έτσι αντέδρασα κι εγώ όταν άκουσα για πρώτη φορά ότι οι Saviour Machine είναι χριστιανοί (και μάλιστα μέχρι το μεδούλι) που παίζουν μέταλ.Την μουσική του Σατανά!

 Μα είναι δυνατόν?Μέταλ και χριστιανισμός μαζί = τζιζ .

Έτσι τουλάχιστον είχα μάθει τότε στην πρώτη τάξη της πρωτοβάθμιας  Μέταλ εκπαίδευσης που έβγαλα άνετα και με αριστείο.

Δεν χωρούσε τότε στο μυαλό μου και με είχε ιντριγκάρει αρκετά από μόνο του σαν γεγονός.

Πόσο μάλλον όταν είδα για πρώτη φορά τις φωτογραφίες της μπάντας με τον Clayton να έχει βάψει όλο του το πρόσωπο λευκό και να φοράει το χαρακτηριστικό σκουλαρίκι στην καράφλα του μπροστά.Εκεί έμεινα.Χάζεψα βρε αδερφέ πως το λένε…(το επόμενο ακόμα μεγαλύτερο σοκ το έπαθα έπειτα από αρκετά χρόνια με τους Sopor Aeternus και την-τον Anna Varney, τουλάχιστον εκεί, εν μέρει δικαιολογημένα)

Και να σκεφτείς ότι είχα πήξει με όλους τους αναξιοπαθούντες black μεταλλάδες που έβγαιναν φωτογραφίες με τραγιά ,κέρατα και διαόλια μπας και προβοκάρουν όπως είθισται με σκοπό την καλύτερη προώθηση του νέου μία από τα ίδια δίσκου τους.

Αλλά να το πάρουμε από την αρχή.

Πρώτη μου επαφή με την μουσική των Αμερικανών ήταν από κάτι σι ντι συλλογές που έβαζε ένα φεγγάρι το ευαγγέλιο Metal Ηammer.Και μέσα εκεί προφανώς και ήταν το Jesus Christ.Κομμάτι που αμέσως ξεχώρισε και έπαιζε στα repeat για πολύ καιρό αφού δεν είχα και κανένα άλλο δείγμα να ακούσω.

Ήξερα ότι το σι ντι το πρώτο δεν θα το έβρισκα εύκολα στην γαμημένη την επαρχία(ή αλλιώς πιο σικ «περιφέρεια» ,ή πιο ταιριαστά και ντόμπρα «κωλοχώρι» ) και το είχα σταμπάρει για το επόμενο ταξίδι μου στην Αθήνα να εξορμήσω σε κανένα από τα γνωστά στέκια της εποχής μπας και το βρω και το αγοράσω.

Κάτι που εκείνη την χρονιά είχαν έρθει για live στο Ρόδον(!?!) και έδωσαν ένα σόου μπροστά σε 200-300 υποψιασμένους, που  τους άφησε όλους μαλάκες, όπως ήταν φυσικό.κάτι από την ενθουσιώδης αναγνώριση τους από μερικούς γραφιάδες του Hammer …ε δεν ήθελε και πολύ για να δημιουργήσει η μπάντα ένα πολύ μικρό αλλά δυνατό fan base.Θυμάμαι επίσης  και τους Σουηδούς  Veni Domine, τους progressive-άδες που ήταν και αυτοί Χριστιανόπουλα αλλά προφανώς δεν το εξέφραζαν με τον ίδιο τρόπο και πάθος που το έκαναν οι Machine.

Η μουσική των Machine ακουγόταν από τους ψαγμένους και πιο δεκτικούς  μεταλλάδες ,από ελάχιστους φρίκουλες γκοθάδες με μέταλ βεβαρημένο παρελθόν και ίσως από κάποιους μοναχικά ανοιχτόμυαλους μη κατηγοριοποιημένους που την έψαχναν τόσο πολύ που τους ήξεραν μάλλον και από το πρώτο ανάρπαστο ντέμο τους.

Μουσικά οι Machine ήταν πολλά έτη φωτός μπροστά και κυρίως όχι άμεσα παρεμφερείς  με κάποια άλλη μπάντα εκείνη την εποχή.Μιλάμε για το 1993 στην Αμερική των Nirvana ,των Smashing Pumpkins και των Offspring .Λίγο το αμερικάνικο heavy metal της εποχής(που έδωσε ωραία δείγματα) ,μαζί με μπόλικη γκόθικ αισθητική και τις progressive αναφορές του ’70 συνθέτουν μουσική που την  πλαισιώνει μία από τις καλύτερες και εκφραστικότερες  φωνές που άκουσα τα τελευταία 15 χρόνια.Πήχτρα στο reverb και στο Delay να την κάνουν ακόμα πιο επιβλητική και εσύ να μαζεύεις τα ώτα σου από το πάτωμα.Και αν βάλεις μέσα και την τελείως χριστιανική θεματολογία έχεις να κάνεις με ένα πακέτο ικανό να σε ξετινάξει εκεί στα μέσα των ‘90s.

Ο δίσκος είναι άψογος από κάθε άποψη.Δεν σου κάνει για ντεμπούτο σε καμία περίπτωση.Τα κομμάτια όλα είναι ένα κι ένα ,η παραγωγή σωστή και δομημένη (δεδομένης και της χρονικής περιόδου) και το ταλέντο να διαγράφεται λαμπρό δίνοντας τα φώτα για το σίγουρα δυναμικότερο μέλλον.

Τελικά το σι ντι το βρήκα σε ένα κατάμεστο Rock City στην ακαδημίας ένα Σάββατο πρωί.Θυμάσαι τα Σάββατα στο rock city που γινόταν της πουτάνας?Το μαγαζί να βαράει ένα cannibal corpse-ικό τύπου death metal άκουσμα και όλοι εμείς από κάτω να χτυπιόμαστε για το ποιος θα πρωτοδεί τα σι ντι του γράμματος  Μ και ποιος θα πρώτο-προλάβει εκείνες τις προσφορές με τα 2000.Κόσμος ,χαλασμός με τους ιδιοκτήτες να κάθονται μπροστά από τις στοίβες των καινούργιων κυκλοφοριών και να σου δίνουν το πακετάκι σου περιμένοντας εσύ υπομονετικά στην ουρά για το ταμείο να πληρώσεις.Άκουσον ,άκουσον!!Μιλάμε για την εποχή που το μαγαζί έσπαγε δεκάρικα.Το πήρα στην κλασική τιμή του Rock City των 5.000 δρχ (στάνταρ σε κάθε νέο σι ντι τόσα έδινες) και έφυγα χαρούμενος έχοντας δώσει μια περιουσία σχεδόν ,παίρνοντας 3-4 σι ντι μόνο.

Την έκφραση « το έλιωσα» μπορεί να μην ισχύει για το σι ντι αλλά πραγματικά αν είχε κάπου το σι ντι κρυμμένο κανένα counter για το πόσες φορές έχω  παίξει το δίσκο τότε είναι πιθανό να το έχω τερματίσει ήδη δύο φορές.Το άκουγα παντού και για πάρα πολύ καιρό.Και όταν το άφηνα για λίγο, ξαναεπέστρεφα  για να πάρω την δόση μου που και  που.Αγάπησα όλα τα κομμάτια το καθένα ξεχωριστά ,αναλόγως με την περίοδο που το άκουγα και κόντεψα να κάψω το καλό το στέρεο των γονιών μου με το jesus Christ να ακούγεται από 4 τετράγωνα πιο κάτω.Μιλάμε για πάθος που ευτυχώς με την υπομονετική παρότρυνσή μου, έδωσαν και οι πολλά βαριοί μεταλλάδες φίλοι μου την δέουσα σημασία.Μπορεί τις πολλές λεπτομέρειες να τις έχουν ήδη ξεχάσει τώρα, αλλά κανείς δεν ξέχασε το jesus Christ και τους saviour machine σαν μπάντα και αυτό λόγω της υπέρμετρης κάβλας μου για την μπάντα.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά που εκεί γύρω στα μέσα του Λυκείου είχα λίγο κόψει με την μουσική ενασχόληση τοιούτο τρόπος και ούτε δίσκους αγόραζα, ούτε νέα πράγματα  άκουγα, τα είχα όλα βαρεθεί.Το Power Metal το είχα ψάξει εις βάθος και εις ύψος και οι τότε καφρίλες δεν μου έλεγαν τίποτα.Είδες που ανάγουν το μέταλ σε εφηβική αρρώστια και λένε ότι αν δεν το σταματήσεις εκεί γύρω στο λύκειο τότε θα παραμείνεις μεταλλάς για το υπόλοιπο της ζωής σου??.Ε κάπως έτσι κι εγώ  πέρασα την κρίση μου, κόβοντας επαφή αλλά ευτυχώς ακούγοντας μοναχά τους δίσκους των Saviour Machine.Τους ξεκοκάλισα όλους.Τους έμαθα απέξω και συνέχιζα να τους ακούω με την ίδια ευχαρίστηση.Ευτυχώς που η φάση αυτή δεν κράτησε για πολύ και ευτυχώς που άνοιξα τους ορίζοντες μου σε άλλα μουσικά είδη τα οποία μου έδωσαν νέα πνοή στο τρόπο που άκουγα τότε μουσική.

Θυμάμαι τον Elias να φωνάζει «Killer»  τραγουδιστά λόγω του ομώνυμου τραγουδιού ακόμα και σήμερα ,στον κάθε καραγκιόζη που βλέπει στο δρόμο έτοιμος να σε σκοτώσει με το αμάξι του και να μην το καταλάβει κιόλας.Θυμάμαι το Legion να το ψευτοδιασκευάζουν οι World Beyond και να κολλάει σε όλη την παρέα.Θυμάμαι να βλέπω στο βίντεο την κασέτα του «Live In Deutschland» με την συναυλία τους που είχαν κυκλοφορήσει και να μένω μαλάκας και να καταριέμαι την αγία πατάτα που δεν μπόρεσα να πάω στο ρόδον τότε και αντ’αυτού διάλεξα τους παρωχημένους τότε Helloween.Ακόμα θυμάμαι τα πρώτα 2 δευτερόλεπτα του jesus Christ και κλάνω πάνω μου ,όπως και τον χαρακτηριστικό ήχο στο 5.26 ακριβώς που απογειώνεται το κομμάτι.

Πλέον έχουμε συνηθίσει χριστιανούς να βαράνε ανελέητα και αγριεμένα.Τώρα πλεον μπορείς να λες στην γιαγιά σου ότι αυτοί οι μακρυμάλληδες όξ ‘από ‘δώ είναι και αυτοί καλοί άνθρωποι σαν τους εν χριστώ αδελφούς μας που απλώς το εκφράζουν με αυτό τον τρόπο!!

Εν έτη 2011 οι Saviour Machine φαίνεται να βγαίνουν από τον λήθαργο που είχαν πέσει τα τελευταία πολλά χρόνια λόγω αρρώστιας του Clayton,μέχρι και ανακοίνωση στο youtube έβγαλαν ,αναγγελία μερικών live εμφανίσεων.Το Σεπτέμβριο διοργανώνουν συναυλία «unmasked & unplugged»  και επανακυκλοφορούν το πρώτο τους ντέμο σε βινύλιο remastered και τα συναφή με την απαγορευτική τιμή των 60 $.Πουλάνε μέσω του site τους τα journals του Clayton και γενικότερα δεν συμμαζεύονται.Χρωστάνε υποτίθεται το δεύτερο μέρος του τρίτου legend που ξανα υποτίθεται ότι οι ηχογραφήσεις έχουν γίνει αλλά δεν το βλέπω να έρχεται άμεσα. Συγχωρεμένοι επειδή είναι αυτοί που είναι αλλά ελπίζω τώρα που παίρνουν τα πάνω τους  να βγάλουν και κανένα δίσκο.

Ποιος ασχολείται πλέον με τους Saviour Machine?έλα μου ντε…

Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μεταλλάδες που σέβονται τον εαυτό τους και ίσως κάποιοι λίγοι εναλλακτικοί που την ψάχνουν καθημερινά και κάνουν διαγωνισμό ποιος έχει περισσότερα GB μουσικής στον σκληρό του δίσκο.Ίσως αυτοί να τους έριξαν μια αυτιά κάποτε,πρίν τους σβήσουν τελείως από το δίσκο τους.

Δεν υπάρχει κάτι να περιμένεις την σήμερον ημέρα από τούτη την μπάντα.

Ο χρόνος τα διέλυσε όλα στο πέρασμα του και απλώς κάλυψε με σκόνη μια μπάντα που είχε να δώσει πολλά ακόμα.Έστω κι έτσι.Μας αρέσουν τα παρελθοντικά τους καμώματα και αρκούμαστε σε αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε μαζί.Μια λατρεία σε μια μπάντα που στιγμάτισε και αυτή με τον τρόπο της την εφηβεία μου.

Αν θέλεις να ενημερωθείς τράβα εδώ αν θέλεις να πάρεις μια γενική εικόνα τράβα εδώ

Αν θέλεις να πάρεις δείγμα για το ποιόν της μπάντας ,τράβα αγόρασε το dvd με την live εμφάνιση που έχουν κυκλοφορήσει και μείνε μαλάκας ή αλλιώς δες αυτό 

Αν είσαι τόσο μαζόχας και θες να αγοράσεις δίσκο των Saviour Machine,τότε πήγαινε στο Μετρόπολις να πάρεις ,όλο και κάποιο δίσκο θα έχει,εκτός από το Legend 2 που είναι μια λάθος αρχή με την μπάντα, γιατί απλούστατα θα τρομάξεις.

Edguy - Vain Glory Opera

AFM Records (1998)

Βρισκόμαστε στην εποχή που η metal σκηνή δονείται από τις γρήγορες δίκασες του power metal και οι μεταλλάδες τραβάνε τ' αρχίδια τους μπας και φτάσουν τις απαραίτητες τσιρίδες ενώ οι κιθαρίστες μας βομβαρδίζουν με απανωτές δισολιές και μελωδίες, παλεύοντας για την πιο φαφλατάδικη και φλώρικη κιθαριστική γραμμή που παίζεται από τουλάχιστον 2 κιθάρες με μερικά τάστα διαφορά και μοιάζει μαγική. Αλλά μας αρέσει! Γιατί είμαστε πιτσιρίκια, με ευαίσθητα και ακόμη ανεκπαίδευτα αυτάκια, γιατί το μαλλί μας σπάνια ξεπερνάει τους 2 πόντους, γιατί είμαστε Έλληνες μεταλλάδες, γιατί αρχίσαμε να ακούμε metal από τους Iron Maiden και όχι από τους Metallica, γιατί...γιατί έτσι στην τελική!

Και ενώ όλοι παραμιλάνε για το φαινόμενο Hammerfall που έχουν σκάσει το 1997 με την δισκάρα/ντεμπούτο "Glory to the Brave", που σημείωτεον έγραψε ο μπεκρούλιακας Stromblad των In Flames στον ελευθερό του χρόνο και γι' αυτό είναι ο μόνος δίσκος των Hammerfall που γαμάει (που επίσης ο μπεκρούλιακας έγραφε όλες τις κομματάρες των In Flames και μόλις έκαψε από το ποτό και σταμάτησε να γράφει μουσική οι In Flames γίνανε σαν αμερικάνες teenagers αγριεμένες από τις ορμόνες με καλλιτεχνική έκφραση επιπέδου δημοτικού), που ήρθε από τον μακρινό ευρωπαίκο Βορρά, ταυτόχρονα από τον μεσογειακό Νότο σκάει το "Legendary Tales" των Rhapsody και τα σπαθιά των παουεράδων διασταυρώνονται βγάζοντας σπίθες γεμάτες δίκασες και δισολιές.

Ε, ένα χρόνο μετά και αφού σφίξουν οι ζέστες, σκάει το "Vain Glory Opera", τρίτος δίσκος των Γερμανών Edguy, που τους εδραιώνει στο ευρωπαικό metal στερεώμα και διασταυρώνει τα δυο γεωγραφικά άκρα με ένα πιο heavy και λιγότερο επικό δίσκο που τα σπάει και για ένα καλοκαίρι ολόκληρο παραμιλάω και τραγουδάω κάθε στιχάκι, riff και σόλο! Τον δίσκο προμηθεύομαι από τον papadicki και αντιγράφω αμέσως σε κασέτα (που τότε ήταν το 80% της δισκοθήκης μου και τις έφτιαχνα με πολύ μεράκι και θα επανέλθω σ' αυτό) την οποία λιώνω στο Sony Walkman μου πρωί-μεσημέρι-βράδυ, στην παραλία, στην ποδηλατάδα, στην πλατεία, στο σπίτι.

Ο δίσκος ξεκινάει με ένα πληκτροειδές intro που φέρνει στο μυαλό την διαφήμιση της Racks Πετράκης Α.Ε. και συνεχίζει με δίκασες στα χίλια και κλασσικές power metal φόρμες, για να ηρεμήσει μετά από λίγο με την (απαραίτητη σε κάθε δίσκο της εποχής) μπαλάντα "Scarlet Rose", που αντηχεί στις όλο γλύκα εφηβικές καρδιές μας έτοιμες να ερωτευτούν, να φάνε χυλόπιτα και να μιζεριάσουν αλύπητα υπό τις απλοικές νότες της.

Το δισκάκι κόβεται στην μέση από την ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ "Out of Control" με δύο guest από την αφρόκρεμα της power metal σκηνής: απίστευτα γρήγορα solo από τον Tolkki των Stratovarius και ανατριχιαστικές ερμηνείες από τον Kursch των Blind Guardian. Ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, με πιο σύνθετη δομή και γαμάτα σόλο ερωτήσεις/απαντήσεις μεταξύ του Tollki και των Ludwig/Bauer.

Και συνεχίζουμε με το ομώνυμο που εκείνο το καλοκαίρι άκουγα κάθε μέρα και από τότε θέλω να το τραγουδήσω μαζί με χιλιάδες άλλους φανμπόυδες σε live των Edguy, πράγμα που δεν θα γίνει ποτέ, εκτός και αν απόφασίσω να πάω σε κάνα δευτεροκλασσάτο ευρωπαικό metal φεστιβάλ. Που όμως ακόμη και τώρα είναι πιασάρικο, ακόμη και τώρα θα το τραγουδήσω ευχάριστα. Να σημειώσω ότι με ένα περίεργο και ψυχεδελικό τρόπο αυτό το κομμάτι έγινε κοινός τόπος μεταξύ ενός κλασσικίζοντα μαρξιστή πληκτρά, ενός κυνικού μισάνθρωπου κιθαρίστα, ενός αδιάφορου μπασίστα και των δύο μαλάκηδων που γράφουν τα σωψυχά τους εδώ μέρα, 5 χρόνια μετά την κυκλοφορία του δίσκου και το έπαιζαν στην υπόγα/στούντιο/προβάδικο dB (το παλιό, όχι το version 2) προσπαθώντας να δέσουν το γλυκό που αργότερα ονομάστηκε Dimeyes!

O δίσκος συνεχίζει με μπόλικα σκαμπανεβάσματα σε διάθεση και tempo, πριν καταλήξει στο ultra-heavy "No More Foolin" όπου ο Sammet αναγνωρίζει το μεγαλείο του Halford και φτάνει αξιοπρέπη επίπεδα αντρίλας, ενώ οι μπάντα αδειάζει καυτό ατσάλι από τα ηχεία. Και για κερασάκι στην τούρτα, διασκευή ενός τραγουδιού που όλοι κάπου είχαμε ακούσει αλλά δεν είχαμε ιδέα πως λεγόταν και μας το ξανασέρβιραν σε ποιο heavy εκδοχή οι Γερμανοί πιτσιρικάδες.

Γενικά ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα ακόμη και σήμερα, οι κιθάριστες έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά με όμορφα σόλο και γαμιστερά riff ενώ ο Sammet έδειχνε το ταλέντο του σε φωνητικά, πλήκτρα, σύνθεση, στίχους και γενικό νταλαβέρι. Νομίζω οι Edguy δεν κατάφεραν να βγάλουν κάτι καλύτερο μετά από αυτό τον δίσκο, ενώ ο Sammet άρχισε να υποφέρει από σύνδρομο μεγαλό μανίας και προσπάθησε να κάνει (άλλη μία) metal opera με τους Avantasia. Ίσως οι guest εμφανίσεις στο "Vain Glory Opera" να ήταν προπομπός του πομπόδους "The Metal Opera" (2001).

Όπως και να ΄χει ο δίσκος είναι ένα βασικό κομμάτι του μουσικού μου χαρακτήρα, το οποίο είναι γεμάτο νοσταλγικές αναμνήσεις και το γουστάρω πολύ.

Άκουσε το ομώνυμο εδώ.

Μάθε περισσότερα εδώ και εδώ.

Αγόρασε το δίσκο μόνο αν ήσουν 14 χρόνων το 1998 από εδώ.

Queensryche - Rage For Order

 Queensryche- Rage For Order 

 Emi America

  1986 - CD

Μέσα δεκαετίας ’80 και η επιρροή των χαρακτηριστικών πλέον ‘80s σε κάθε μουσικό είδος είχε ήδη αρχίσει να φαίνεται. Νέα ιδιώματα ,νέοι καλλιτέχνες, νέα  μουσικά ρεύματα ήταν ήδη στο προσκήνιο με το κοσμάκη να πασχίζει να βρει την ταυτότητα του μέσα σε μια μάζα που αποκτούσε μέγεθος, σχήμα και ρυθμό τόσο δυνατό που δεν άφηνε τίποτα στο πέρασμα της.

Η ποπ μουσική παίρνει μια τελείως διαφορετική μορφή από εκείνη που είχε στα ‘70s και φέρνει τον κόσμο ακόμα πιο κοντά σε κάθε μουσικό γεγονός. Δίνει έτσι την απαραίτητη κίνηση και δυναμική στην μάζα που ψοφάει για χορό, συναυλία και αγορά δίσκων.

Και ενώ όλα τα μεγαθήρια της ονομαζόμενης progressive σκηνής(βλέπε και άκου camel-rush-genesis-gentle giant κλπ κλπ) μπαίνουν με τα χίλια στην δεκαετία, με άλμπουμ ορόσημα ,με την δημιουργία σκηνών και τον απίστευτο συνδυασμό της καλλιτεχνικής επιτυχίας με την εμπορική, σαν κάτι να στραβώνει για όλες αυτές τις μπάντες. Όλοι προσπαθούν να εγκλιματιστούν σε αυτή την τρελαμένη δεκαετία ,να τη φέρουν στα μέτρα τους μπας και μπορέσουν και ακουστούν φρέσκοι και τελικά καταλήγουν να βγάζουν πατάτες και μάλιστα πολλές από αυτές τις μπάντες(ή πατάτες) να καταλήγουν σε αδιέξοδο εκεί στα τέλη της δεκαετίας βλέποντας τους κόπους του παρελθόντος να πηγαίνουν στράφι και τα περασμένα μεγαλεία τους να κατεδαφίζονται σαν παλάτια στην άμμο.

Πολλές οι περιπτώσεις τέτοιων μπαντών ,κάποιες συνέχισαν ενάντια στο πνεύμα των καιρών. Μετά είχαν να αντιμετωπίσουν το grunge και όλα αυτά τα οργισμένα σχολιαρόπαιδα. Παρ’ όλες τις προσπάθειες τους τελικά, ποτέ και καμία τους δεν έφτασε την αίγλη του παρελθόντος.

Τα 80’s σαρώνουν ότι βρουν στο πέρασμα τους. Βέβαια ουδέν κακό αμιγές καλού λέει ο κοσμάκης και δεν έχει άδικο.

Μπορεί το progressive να άλλαξε τελείως πρόσωπο αλλά οι σπόροι που είχε σπείρει ήταν αρκετά δυνατοί έτσι ώστε να ξεπεταχτούν μπάντες από το πουθενά που συνδύαζαν την τεχνικότητα και την δραματουργία του progressive με την επιθετικότητα των πιο σκληρών τους απόγονων.

Οι Queensryche είχαν δημιουργήσει μια αίσθηση τότε με το ομώνυμο ΕP τους στην μαμά Αμέρικα, στους ψαγμένους και μόνο και επισφράγισαν την όποια φήμη τους και καλλιτεχνική αξία με το πρώτο δίσκο The Warning.

Αν και όχι ο πιο αντιπροσωπευτικός της συνολικής πορείας της μπάντας, ο δίσκος αυτός αποτέλεσε ένα γερό χαρτί για την πρώτη περίοδο της μπάντας και έκανε πολλά κεφάλια να στραφούν προς το μέρος τους. Μπορεί ακόμα και η μπάντα να μην θέλει να τον βλέπει το δίσκο αλλά κουβαλάει θέλοντας και μη, κληρονομικά, κομμάτια ακόμα και τώρα σε συναυλίες που ο κόσμος γουστάρει να ακούει. Άρα μόνο και μόνο αυτό τον κάνει επιτυχημένο σαν δίσκο.

Τώρα βέβαια το θέμα μας είναι το Rage for Order που ακολούθησε το 1986 και άφησε πολύ κοσμάκη με ανοιχτό το στόμα.

Γιατί πολύ απλά όταν έχεις κάνει τους προαναφερθέντες δίσκους και σκας μύτη με νέο δίσκο και μας δίνεις το ..Order, τότε προφανώς και μας αφήνεις μαλάκες. Όλους.

Μιλάμε για την εποχή που το μέταλ έχει πάρει μορφή, σχήμα και γεμίζει αρένες με άνεση. Μιλάμε για την εποχή που ο κόσμος είναι τρομερά δεκτικός στο τι θα ακούσει γιατί πολύ απλά, πολλά από αυτά που βγαίνουν αυτή την εποχή δεν τα έχει ξανακούσει ποτέ του.

ε λοιπόν οι ryche ποζάρουν σε κάτι σκαλιά ενός καθεδρικού(?) ναού στην φωτογραφία του βιβλιαρίου με την απαραίτητη 80’s αισθητική ,με ύφος χιλίων καρδιναλίων και μουσική βγαλμένη από το διάστημα. Τα σόκ έρχονται πολλαπλά σε κάθε ακρόαση του δίσκου και η επιμονή που πρέπει να δείξεις για τούτο εδώ το εξωγήινο πράγμα σε ανταμείβει πλήρως μετά από κάμποσες ακροάσεις.

Ξέχνα την όποια αμερικάνικη power μεταλλίλα του Warning, ξέχνα την True μεταλλίλα που όλοι θέλουν να προσάψουν στα πρώτα βήματα της μπάντας γιατί πολύ απλά εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα άλλο φρούτο. Το μέταλ(?) τους παραείναι arty για τους σκληροπυρηνικούς, η αισθητική που βγάζουν είναι χαρακτηριστική 80’s industrial και ο ήχος επαναστατικά ρομποτικός σε μία εποχή που αν έβαζες στο μέταλ πλήκτρα ήσουν φλώρος και θα σε έκαιγε ο σατανάς ο ίδιος να ‘ουμ…

Ακόμα και τώρα τον ακούς και αναρωτιέσαι τι κάνανε οι πουσταράδες ρε γαμώτο, όταν εμείς κλοτσάγαμε το τόπι σε μουσικό επίπεδο , τρώγαμε γαριδάκια και προφανώς δεν ξέραμε να εκτιμήσουμε τούτο εδώ το αριστούργημα. Τι με νοιάζει αν όλοι λένε για το επόμενο Operation : Mindcrime ότι σπέρνει κλπ ..εδώ είναι η δισκάρα που θα σου μείνει για πάντα ανεκτίμητη. Με τον Tate να σε αφήνει άφωνο με τις δυνατότητες του και τα άπειρα layers φωνής το Rage for Order  το λατρεύω για πολλούς λόγους.

Θυμάμαι να τον ακούω στο τέρμα στο καλό στερεοφωνικό του σαλονιού όταν οι γονείς έλειπαν , να ξελαρυγγιάζομαι σε κάθε τραγούδι τους. Θυμάμαι να ταξιδεύω στο αμάξι με το δίσκο στη διαπασών ,θυμάμαι εκείνο το βιντεοκλιπ (του I dream in infra red νομίζω) να το βλέπω σε κάτι κακόμοιρες και καταδικασμένες εκπομπές στην κρατική και να μένω μαλάκας με την αισθητική του βίντεο. Θυμάμαι να επιμένω στους τότε χεβι μεταλάδες(γιατι τώρα το παίζουν όλοι παρθένες) φίλους μου την αξία του εν λόγω δίσκου και αυτή να με γράφουν στο πέος τους ακούγοντας slayer και morbid angel. Θυμάμαι τους γραφιάδες του τότε ευαγγελίου Hammer να το ανυψώνουν στα ουράνια και να του κάνουν τεμενάδες.

Δεν θυμάμαι από πού το πήρα αλλά λογικά από το γνωστό δισκάδικο της πόλης που τότε του είχα αγοράσει εγώ, σχεδόν εξ’ολοκλήρου, το αμάξι του με τα σι ντι που έπαιρνα. Άλλωστε πάντα ήταν ένας δίσκος που τον έβρισκες στο ράφι. Υπάρχει και μια έκδοση με τον κύκλο του εξώφυλλου σε λευκό χρώμα αντί για μαύρο που είχε στην κανονική έκδοση. Το βρίσκεις σχετικά εύκολα και σε καλη τιμή αν είσαι αρρωστάκι ,αλλά μην τρελαθούμε ποιος δίνει λεφτά τη σήμερον ημέρα για ένα δίσκο των ryche. Ποιός δίνει λεφτά γενικότερα μάλλον για οποιοδήποτε δίσκο την σήμερον ημέρα ,πόσο μάλλον για έναν αμφιλεγόμενο δίσκο του 1986!

Με μια καριέρα ζηλευτή οι ryche έχουν πλέον σταφιδιάσει, παραμένουν δυστυχώς ανέμπνευστοι και ακόμα χειρότερα βγάζουν δίσκο νέο κάθε λίγο και λιγάκι. Αν σταμάταγαν για 3-4 χρόνια και την έψαχναν για λίγο και γυρνάγανε με δίσκο πιο φιλοσοφημένο θα ήταν ίσως καλύτερα για όλους.

Ήταν ,είναι και θα είναι μία δισκάρα από τις λίγες. Αμφιλεγόμενη έντονα αλλά θεωρώ πλέον με αναγνωρισμένη αξία στο σχετικό μουσικό γίγνεσθαι. Είναι από εκείνα τα υποψήφια για την desert island περίπτωση. Αν αύριο μεθαύριο θέλεις να δώσεις στο παιδί σου σωστή κουλτούρα(λέμε τώρα..) αυτό θα είναι από τα πρώτα δισκάκια που θα του πασάρεις συνωμοτικά. χαχα.

Τσεκάρεις εδώ για περισσότερες πληροφορίες 

Ακούς εδώ ,αν για κάποιο παρανοϊκό λόγο δεν έχεις ακούσει ποτέ

Αν δεν το έχεις ήδη στη δισκοθήκη σου πήγαινε αγόρασε το από το συνοικιακό σου δισκοπώλη, να τον στηρίξεις κιόλας.μέχρι και αυτός ξέρει εμπειρικά ότι πάντα πρέπει να έχεις στοκ του Rage For Order.χα.