Εν είδει προ λόγου.

Το 2013 με γάμησε.

Και ήρθε το 2014 να με γαμήσει ακόμα περισσότερο.

Κάπως σαν την ατάκα του Homer Simpson, που με το αξιαγάπητο βλαμμένο ύφος του με διορθώνει “Ο χειρότερος σου χρόνος…μέχρι τώρα”.

Όταν πέφτεις, πασχίζεις από κάπου να πιαστείς και παρόλο που η μουσική λειτουργούσε πάντα σαν το αποκούμπι μου, σαν την προσωπική μου πίσω αυλή γεμάτη παιχνίδια και χώματα για σκάψιμο, φέτος ο ρόλος της ήταν ακόμα περισσότερο ψυχαναλυτικός.

Είναι μια αμφίδρομη σχέση που μεγαλώνει και εξελίσσεται μαζί με εμένα. Υπήρχαν φορές φέτος για πρώτη φορά στα χρονικά που δεν ήθελα να ακούσω νότα και φορές που γύρναγα πεινασμένος για πληροφορία και ντεσιμπέλ.

Άκουσα πολλά πράγματα, ξέθαψα παλιές εμμονές και δημιούργησα νέες.

 Αγάπησα περισσότερο την έννοια του τραγουδιού και απενεχοποίησα την κολληματική επανάληψη αυτού.

 Παγιοποίησα την δημιουργία  80λεπτών εφήμερων συλλογών  για την μουσική υπόκρουση μέσα στο αμάξι και εθίστηκα σε αυτό. Το “κάψιμο” σε CD όλων εκείνων των εμμονών και η αναπαραγωγή τους δυνατά μέσα στο αμάξι είναι μια διαδικασία λυτρωτική, μια διαδικασία αποτελεσματικής  αποσυμπίεσης και ενδοσκόπησης. αμέ.

Αγάπησα πολλούς δίσκους και για αυτό και το φιλτράρισμα τους σε είκοσι πιο αγαπημένους θα είναι δύσκολο φέτος. Διάφορα πράγματα με έκαναν να κολλήσω μαζί τους και σε κάποια τους παραδόθηκα αμαχητί. Βούτυρο στο ψωμί τους.

Extreme situations require extreme measures λένε και η εσωτερική μου ανάγκη για έντονα ακούσματα είναι συνεχώς ακόρεστη. Σκισμένα πράγματα, τόσο φαινομενικά που διακατέχονται από ωμή μουσική βία, όσο και εσωτερικά υποχθόνια και ύπουλα δημιουργήματα που τρυπώνουν μέσα βαθιά.

Βαριέμαι όλα εκείνα τα επίπεδα πράγματα, γράφω στα παπάρια μου τα hype και τις μόδες, γκρινιάζω σαν παλιόγερος στις συναυλίες που πηγαίνω  κυρίως με τριτογενείς παράγοντες, νοσταλγώ κάτι απογεύματα με τα ακούσματα που είχα όταν ήμουν 12 χρονών, μπορώ να κουβεντιάζω για μουσική με τις ώρες, με ενοχλούν οι αυτάρεσκοι πονηροί όλου αυτού το κόζμου και μερικές φορές χαζεύω στην τηλεόραση αυτή την συνεχόμενη προσβολή της δημόσιας αιδούς, έτσι μαζοχιστικά. Πολλές φορές την συνδυάζω και με brutal μουσικές που αρμόζουν τέλεια.

Μ’αρεσει η blogovision γιατί με βάζει στην διαδικασία να αρχειοθετήσω τις σκέψεις μου και να κάνω ένα backtrace των ημερών που πέρασαν με γνώμονα την μουσική και τις σκόρπιες στιγμές.Κάτι σαν ένα προσωπικό μουσικό ημερολόγιο από εμένα για εμένα, μέσω της ανωνυμίας του διαδικτύου που καταφέρνει και σου βγάζει κάτι το αληθινό.

Παρασύρθηκα…

Τα ξαναλέμε(σε μένα μιλάω) την 1^η Δεκεμβρίου.