Dissection - Storm of the Light's Bane

Nuclear Blast, 1995

Με το black metal δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση. Από τις πρώτες black metal μπάντες που άκουσα ήταν κάποιες ελληνικές από την επική συλλογή Warzone II, του εξίσου επικού ελληνικού Metal Invader (που τα έχωνε στα ίσια στο Metal Hammer). Θυμάμαι ακόμα τους Vorphalak, τους Kawir και διάφορους άλλους που τα τότε ευαίσθητα αυτάκια μου (2α-3η γυμνασίου) δεν άντεξαν και από τότε κάπως είχα ξινίσει με το είδος των αγριεμένων troll. Αργότερα στην αποκορύφωση της εφηβείας μου και του αντιθρησκευτικού μου μένους, προσπάθησα να ξαναακούσω. Λίγες μπάντες εκτίμησα και ακόμη λιγότερους δίσκους έχω στην δισκοθήκη μου. Πάντως Marduk γούσταρα για μια μακρά περίοδο, πριν πολιτικοποιηθώ και συνειδητοποιήσω τι είδους καρα-φασισταριά είναι. Ίσως και αυτό είναι ένα από τα βασικά μου προβλήματα με το black metal...αποτελείται κυρίως από ηλίθιους μουσικούς και φασίστες που έχουν θεωρητικοποιήσει την αδυναμία τους να γράψουν μουσική της προκοπής και να πιάσουν καμιά γκόμενα. Έτσι λένε ότι είναι "μισάνθρωποι"...μην χέσω! Περιέργως ο Fenriz φαίνεται να έχει ξεφύγει λίγο από αυτό το pattern παρ' όλο που δημιούργησε μια από τις πιο θρυλικές και πολύ-αντιγραμμένε μπάντες στο black metal. Να σημειώσω εδώ ότι όταν είχαν έρθει οι Mayhem στην Πάτρα, τον Μάϊο αν θυμάμαι καλά του 2000 ήταν το μεγαλύτερο συναυλιακό γεγονός και παρ' όλα αυτά εγώ δεν πήγα. Βαριόμουν. Όταν ξαναήρθαν μετά από μερικά χρόνια, έμαθα πολύ τραγελαφικές ιστορίες από τα παρασκήνια του Rec (R.I.P.) και ευτυχώς πάλι δεν είχα πάει. Κρίμα, γιατί έχουν γαμηστερό drummer (με πολύ καλύτερα project όπως τους Winds).

Και τώρα στο θέμα μας. Τους Dissection μου τους σύστησε η "πνευματική μου αδελφή" Α. (με την οποία είχε μεγάλη καψούρα ο Σ.Τ.) και ήταν μεγάλη αποκάλυψη για μένα. Είναι πραγματικά μια από τις πιο ταλαντούχες μπάντες του είδους, με κάποιες επιρροές από πιο κλασσικό heavy και λίγο death, με φοβερές ελεγειακές και επικές συνθέσεις, άποψη και ατμόσφαιρα. Αυτό το 2ο δισκάκι τους είναι η πεμπτουσία του πραγματικά παγωμένου και σκοτεινού metal με το εξώφυλλο να δίνει τον τόνο του δίσκου αμέσως (το όποιο είναι πολύ ωραίο και σε t-shirt παρακαλώ). Ο δίσκος περιέχει ένα από τα λίγα hitάκια του είδους, το "Where Dead Angels Lie" που ήταν και το πρώτο τραγούδι που άκουσα ποτέ από αυτούς και το έπαιζα στο repeat για πολύ καιρό. Το κομμάτι αυτό είναι τόσο hitακι που στην digipack επανέκδοση του δίσκου, οι ξεφτύλες της Nuclear Blast έχουν γράψει στο εξώφυλλο "Storm of the Light's Bane - Where Dead Angels Lie"! Πάντως δικαιολογημένα αυτή η μπάντα είχε κάνει θραύση γιατί πραγματικά ο (τελικά φασίστας) Jon Nodveidt ξέρει να γράφει μουσική με νόημα και μελωδία.

Να σημειώσω εδώ ότι και το πρώτο τους δισκάκι είναι εξίσου καλό ίσως και καλύτερο σε σημεία και έχει δώσει το βασικό μου nickname σε πολλά IRC chat rooms, forums, κλπ.

Μετά από αρκετό καιρό (τότε το internet δεν ήταν καθημερινότητα) έμαθα πόσο ζώο ήταν ο Nodveidt και ότι ήταν φυλακή επειδή είχε συμμετάσχει στην δολοφονία ενός gay μαζί με ένα άλλο ζώο από την black metal σκηνή. Όταν βγήκε από την φυλακή όλοι περίμεναν την επιστροφή της μπάντας που δεν ήταν η αναμενόμενη με το "Reinkaos", το όποιο ίσα που άκουσα. Μετά από λίγο το τυπάκι δεν την πάλεψε και αυτοκτόνησε, λέγεται με τελετουργικό τρόπο. Και εδώ επιβεβαιώνεται η θεωρία μου για τους βλακ μεταλλάδες.

Όπως και να 'χει, αυτός είναι ένας ακόμη από τους δίσκους που με έχουν σημαδέψει όχι μόνο μουσικά αλλά και σαν περίοδος της ζωής μου. Και τα δύο δισκάκια τους τα ακούω με ευχαρίστηση και μερικές τύψεις.

Και τώρα που δεν υπάρχει Jon Nodveidt μπορείτε να ακούσετε την πολύ καλή, αλλά copy-paste μπάντα Thulcandra (όποιος βρει τις διαφορές κερδίζει!) ή την spin-off Soulreaper για πιο αγριεμένες καταστάσεις!