Dissection - Storm of the Light's Bane

Nuclear Blast, 1995

Με το black metal δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση. Από τις πρώτες black metal μπάντες που άκουσα ήταν κάποιες ελληνικές από την επική συλλογή Warzone II, του εξίσου επικού ελληνικού Metal Invader (που τα έχωνε στα ίσια στο Metal Hammer). Θυμάμαι ακόμα τους Vorphalak, τους Kawir και διάφορους άλλους που τα τότε ευαίσθητα αυτάκια μου (2α-3η γυμνασίου) δεν άντεξαν και από τότε κάπως είχα ξινίσει με το είδος των αγριεμένων troll. Αργότερα στην αποκορύφωση της εφηβείας μου και του αντιθρησκευτικού μου μένους, προσπάθησα να ξαναακούσω. Λίγες μπάντες εκτίμησα και ακόμη λιγότερους δίσκους έχω στην δισκοθήκη μου. Πάντως Marduk γούσταρα για μια μακρά περίοδο, πριν πολιτικοποιηθώ και συνειδητοποιήσω τι είδους καρα-φασισταριά είναι. Ίσως και αυτό είναι ένα από τα βασικά μου προβλήματα με το black metal...αποτελείται κυρίως από ηλίθιους μουσικούς και φασίστες που έχουν θεωρητικοποιήσει την αδυναμία τους να γράψουν μουσική της προκοπής και να πιάσουν καμιά γκόμενα. Έτσι λένε ότι είναι "μισάνθρωποι"...μην χέσω! Περιέργως ο Fenriz φαίνεται να έχει ξεφύγει λίγο από αυτό το pattern παρ' όλο που δημιούργησε μια από τις πιο θρυλικές και πολύ-αντιγραμμένε μπάντες στο black metal. Να σημειώσω εδώ ότι όταν είχαν έρθει οι Mayhem στην Πάτρα, τον Μάϊο αν θυμάμαι καλά του 2000 ήταν το μεγαλύτερο συναυλιακό γεγονός και παρ' όλα αυτά εγώ δεν πήγα. Βαριόμουν. Όταν ξαναήρθαν μετά από μερικά χρόνια, έμαθα πολύ τραγελαφικές ιστορίες από τα παρασκήνια του Rec (R.I.P.) και ευτυχώς πάλι δεν είχα πάει. Κρίμα, γιατί έχουν γαμηστερό drummer (με πολύ καλύτερα project όπως τους Winds).

Και τώρα στο θέμα μας. Τους Dissection μου τους σύστησε η "πνευματική μου αδελφή" Α. (με την οποία είχε μεγάλη καψούρα ο Σ.Τ.) και ήταν μεγάλη αποκάλυψη για μένα. Είναι πραγματικά μια από τις πιο ταλαντούχες μπάντες του είδους, με κάποιες επιρροές από πιο κλασσικό heavy και λίγο death, με φοβερές ελεγειακές και επικές συνθέσεις, άποψη και ατμόσφαιρα. Αυτό το 2ο δισκάκι τους είναι η πεμπτουσία του πραγματικά παγωμένου και σκοτεινού metal με το εξώφυλλο να δίνει τον τόνο του δίσκου αμέσως (το όποιο είναι πολύ ωραίο και σε t-shirt παρακαλώ). Ο δίσκος περιέχει ένα από τα λίγα hitάκια του είδους, το "Where Dead Angels Lie" που ήταν και το πρώτο τραγούδι που άκουσα ποτέ από αυτούς και το έπαιζα στο repeat για πολύ καιρό. Το κομμάτι αυτό είναι τόσο hitακι που στην digipack επανέκδοση του δίσκου, οι ξεφτύλες της Nuclear Blast έχουν γράψει στο εξώφυλλο "Storm of the Light's Bane - Where Dead Angels Lie"! Πάντως δικαιολογημένα αυτή η μπάντα είχε κάνει θραύση γιατί πραγματικά ο (τελικά φασίστας) Jon Nodveidt ξέρει να γράφει μουσική με νόημα και μελωδία.

Να σημειώσω εδώ ότι και το πρώτο τους δισκάκι είναι εξίσου καλό ίσως και καλύτερο σε σημεία και έχει δώσει το βασικό μου nickname σε πολλά IRC chat rooms, forums, κλπ.

Μετά από αρκετό καιρό (τότε το internet δεν ήταν καθημερινότητα) έμαθα πόσο ζώο ήταν ο Nodveidt και ότι ήταν φυλακή επειδή είχε συμμετάσχει στην δολοφονία ενός gay μαζί με ένα άλλο ζώο από την black metal σκηνή. Όταν βγήκε από την φυλακή όλοι περίμεναν την επιστροφή της μπάντας που δεν ήταν η αναμενόμενη με το "Reinkaos", το όποιο ίσα που άκουσα. Μετά από λίγο το τυπάκι δεν την πάλεψε και αυτοκτόνησε, λέγεται με τελετουργικό τρόπο. Και εδώ επιβεβαιώνεται η θεωρία μου για τους βλακ μεταλλάδες.

Όπως και να 'χει, αυτός είναι ένας ακόμη από τους δίσκους που με έχουν σημαδέψει όχι μόνο μουσικά αλλά και σαν περίοδος της ζωής μου. Και τα δύο δισκάκια τους τα ακούω με ευχαρίστηση και μερικές τύψεις.

Και τώρα που δεν υπάρχει Jon Nodveidt μπορείτε να ακούσετε την πολύ καλή, αλλά copy-paste μπάντα Thulcandra (όποιος βρει τις διαφορές κερδίζει!) ή την spin-off Soulreaper για πιο αγριεμένες καταστάσεις!

Within Temptation - Enter

DSFA Records, 1997

"Welcome to my home..." Τριτιτι, τριτιτι, τριτιτιτιτιτ...

Έρεβος...Μαύρα σκοτάδια! Τρυφερή σκατίλα...Τι λέω;

Πραγματικά μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω αυτό τον δίσκο. Γενικά, όπως έχει παρατηρήσει ο papadicki, έχω πολύ καιρό να συνεισφέρω σε αυτό εδώ το ιστολόγιο (sic) αλλά γενικώς τον τελευταίο καιρό ότι προλαβαίνω να πάρω και καμιά ανάσα είναι ενθαρρυντικό.

Αποφάσισα λοιπόν, να πάω πίσω, πολύ πίσω...στο 1997 ήτοι 15 ολόκληρα γαμημένα χρόνια! Τότε μια άγνωστη μπάντα από την Δανία (ποιά;) έβγαλε το ντεμπούτο της, πιστή στο πνεύμα της εποχής και την θραύση που είχε κάνει το "Velvet Darkness They Fear" των Theatre of Tragedy που είχε κυκλοφορήσει έναν χρόνο πριν και είχε απενοχοποιήσει τις αυτοκτονικές τάσεις των απανταχού μεταλλάδων που είχαν φάει χυλόπιτα από ζουμερές γκοθούδες με λευκή επιδερμίδα, μαύρους κορσέδες και απύθμενες βυζοχωρίστρες!

Οι Within Temptation πήγαν το πράγμα ένα βήμα μπροστά με πιο φωτεινό εξώφυλλο, χωρίς βυζιά αλλά με ένα αγγελικό πρόσωπο που σου έλεγε "ΑΓΟΡΑΣΕ ΜΕ ΤΩΡΑ!"...Έτσι κι εγώ, ευαίσθητος μεταλλάς, πιτσιρικάς με ανησυχίες, στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου κατέβηκα τα σκαλιά για την επική υπόγα με το όνομα "Αλλαλούμ και Ήχος" που βρώμαγε σκόνη και ήταν θολή απ' την καπνούρα προς αναζήτηση νέου υλικού...Και να 'σου πέφτω πάνω στο δισκίδιο το οποίο ήταν στην περίοπτη θέση με τις νέες κυκλοφορίες (ξέρετε, αυτά τα CD που σε κοιτάνε φάτσα και δεν χρειάζεται να σκοτίσεις τ' αρχίδια και τα δαχτυλά σου για να τα βρεις ανάμεσα στα υπόλοιπα). Αυτό ήταν έλιωσα. Το παραδέχομαι. Δεν είχα ιδέα τι σκατά ήταν αυτό. Ούτε είχα ακούσει Theatre of Tragedy (παρ' όλο που αυτοί ήξερα τι είναι). Απλά είδα ένα ωραίο γκομενάκι που με καλούσε σε μια ερωτική περιπέτεια μέσω της μουσικής που μας ένωνε...του metal!

Καλά τι να λέμε τώρα, επικές εποχές, εφηβεία...και metal...φοβερός συνδυασμός. Ακόμη θυμάμαι μια από τις ωριαίες τηλεφωνικές συνομιλίες με τον Σ.Τ., όπου είχαμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η θλίψη είναι το πιο δημιουργικό συναίσθημα και άλλα τέτοια βαρύγδουπα! Θύμαμαι ότι ήταν η εποχή που ήθελα να τα φτιάξω με μια μεταλλού για να μοιραζόμαστε το πάθος μας για το metal και άλλα τέτοια γλυκούλια! Επίσης θυμάμαι ότι είχα ερωτευτεί σφοδρά ένα μοντέλο goth ρούχων από τον έντυπο κατάλογο του EMP Merchandise και ο Σ.Τ. με παρότρυνε να τους στείλω γράμμα και να ζητήσω τα στοιχεία της και "να κυνηγήσω το όνειρο της καρδιάς μου" ή κάτι τέτοιο...Δεν ξέρω τι σας λέει όλο αυτό και πόσο αγάμητος παπάρας σας φαίνομαι, αλλά το concept ήταν αυτό και καταλαβαίνεται το κλίμα μέσα στο οποίο αγόρασα τον δίσκο.

Ήρθα σπίτι, χειμώνας, καταραμένος αέρας (σαν σήμερα ένα πράγμα) βράδυ μετά το διάβασμα και βάζω στο super hi-fi mini ηχοσύστημα μου το CD! Αυτό ήταν! Μια τεράστια ταφόπλακα, από ατόφιο ατσάλι ήρθε και με πλάκωσε και με έθαψε βαθιά μέσα σε ένα σκοτεινό άπειρο...κάπου μακριά ένα πνεύμα τραγουδούσε με αγγελική φωνή...

"She embraced, with a smile as she opened the door. A cold wind blows, it puts a chill into her heart..."

Ισοπέδωση. Τι φωνή, τι μελωδία, τι ατμόσφαιρα...Το CD έπαιζε στο repeat βράδια ατελείωτα και εγώ κοίταγα αποσβολωμένος την φωτογραφία της τύπισσας με την φωνή που έλιωνε το είναι μου.

Σήμερα που πάτησα το play στο CD αυτό μετά από πολύ, πολύ καιρό, μου ήρθε μια πολύ γλυκιά αίσθηση και ανάμνηση εκείνης της εποχής. Τότε που η μουσική ήταν το Α και το Ω. Τότε που ψάχναμε την αλήθεια, το νόημα της ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων μέσω της μουσικής, τότε που το metal ήταν τρόπος ζωής! Σε τελική ανάλυση αυτή ήταν η εφηβεία μας, αυτές ήταν οι εμπειρίες μας, αυτές ήταν οι σκέψεις που μας οδήγησαν εδώ σήμερα.

Τα τραγούδια του δίσκου ακούγονται ευχάριστα ακόμη και σήμερα. Οι ενορχηστρώσεις των αδελφών Westerholt είναι ιδιαίτερα πλούσιες και ενδιαφέρουσες και παρ' όλα τα ατμοσφαιρικά και goth στοιχεία, παραμένουν στην ουσία τους metal με τις κιθάρες να έχουν εξίσου σημαντικό ρόλο με τα πλήκτρα και τα τύμπανα να οδηγούν τα κομμάτια με στιβαρούς ρυθμούς. Τα φωνητικά και η ερμηνεία της Sharon είναι σεμιναριακά και η καφρίλα του γκομενού της/κιθαρίστα και γενικού νταλαβεριτζή της μπάντας συμπληρώνει την παλέτα των ηχοχρωμάτων του δίσκου.

Η μπάντα δεν φάνηκε να μπορεί να διαχειριστεί την επιτυχία της και να βρει τον δρόμο της. Μετά από ένα εξίσου καλό EP ("The Dance") άρχισε η κατατρακύλα και κατέληξαν να θέλουν να γίνουν οι "Evanesence"στην θέση των Evanesence (ποιοι σκατά είναι χειρότεροι πια δεν ξέρω...). Αποκορύφωμα το κλαμπόβιο hitακι (με 11 εκατ. γαμημένα view στο YouTube) που έπαιζε παντού και με έκανε να ανατριχιάζω...πραγματικά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτή η φωνή που με συνόδευε από την εφηβεία μου, που την παρακολουθούσα σε κάθε βήμα της (πολλές guest εμφανίσεις σε project του Arjen Lucassen), έπαιζε τώρα στα κίνητα, τα κλαμπ και τις καφετέριες και ψυχαγωγούσε την πλέμπα της Πατρινίλας. Τελικά, όπως είχα γράψει και σε προηγούμενο post, όλα έχουν μια γαμημένη τιμή σήμερα...

Ο δίσκος παραμένει ένας από τους πιο σημαντικούς της δισκοθήκης μου και της βιογραφικής πορείας μου στην μουσική. Το ίδιο ισχύει και για την θέση του στο ιδίωμα του ατμοσφαιρικού metal που μεσουράνησε στα τέλη του '90 στην Ευρώπη. Η μπάντα δεν κατάφερε να επεξεργαστεί τις νέες επιρροές της και να κάνει μια σταδιακή μετάλλαξη τύπου The Gathering, αλλά εκφυλίστηκε γρήγορα σε μια εμπορική καχεκτική σκιά του παλιού της εαυτού. Κρίμα...εγώ πάντως θα συνεχίσω να ακούω αυτό τον δίσκο με αγάπη και νοσταλγία για όλα αυτά που ήμουν τότε!