Virgin Steele - Guardians Of The Flame

  

Virgin Steele

Guardians Of The Flame

# Σε LP της πάλαι ποτέ ένδοξης αλλά φαλιρισμένης εδώ και χρόνια Music For Nations

Δίσκος – άγιο δισκοπότηρο για την τότε εποχή.

Δεν τον έβρισκες εύκολα και όποιος υποψιασμένος(συνήθως μεγαλύτερος σε ηλικία)τον είχε ,στο έπαιζε ιστορία και δεν σε άφηνε ούτε να τον αγγίξεις καλά ,καλά.

Προφανώς και μιλάμε για άλλες εποχές…

…Με δισκοθήκες στα σαλόνια των σπιτιών-με τεράστια παπουτσα Nike Air λευκά- με ημι-αξύριστα αιδοία-με το παρηκμασμένο happening στην Χαρ.Τρικούπη –με ελληνόφωνο τρομο-ρόκ στα καλύτερα του(?!) και δεν συμμαζεύεται…

Τότε που το βινύλιο έπνεε τα λοίσθια(..πολύ πριν τη μεγάλη του ανάσταση),το CD είχε σχεδόν την αποκλειστικότητα σαν μέσο για να ακούσεις μουσική και εγώ με τα μπούνια –γενιά του σιντιού να ψάχνω από σύνδεσμο σε σύνδεσμο μπας και βρω ποτέ άκρη και αποκτήσω τούτο ‘δώ το άγιο δισκοπότηρο, στη πολυπόθητη πλαστικούρα(LP).

Τελικά για να βρω ένα σκατογραμμένο αντίτυπο κασέτας κουράστηκα περισσότερο από όταν τελικά βρήκα το βινύλιο έπειτα από κάποια χρόνια στο No Remorse Records.

Ο αδερφός του φίλου μου του Κ. που είχε την επικών προδιαγραφών δισκοθήκη (για τα δεδομένα εκείνης της εποχής ,που κοίταγες το σι ντι με τα κιάλια..) είχε μια αντιγραμμένη κασέτα ,από ένα τυπάκο στην Ρόδο, που του είχε στείλει γράμμα και χρήμα κρυμμένο μέσα και αυτός του έστειλε μια κασετούλα να την έχει να την χαίρεται.

Γαμημένα όμορφο κασετικό mailorder, πιο παλιό και από τη λίθινη εποχή!

Έτσι και εγώ έκανα απλώς μια κόπια στο στερεοφωνικό μου και απέκτησα την κασέτα που αρκετά χρόνια αργότερα την αντικατέστησα με το αυθεντικό βινύλιο.(την κασέτα ακόμα την έχω βέβαια.!).

Δεν ξέρω γιατί αλλά εκείνες οι πρώτες κυκλοφορίες των Virgin Steele με είχαν στιγματίσει.Είχαν χαραχτεί στο εφηβικό υποσυνείδητο μου ,σαν κάτι το απίθανο να βρεθεί, σαν να αποκτούσα μερίδιο γνώσης και experience με την κατοχή ενός τέτοιου δίσκου.Που τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν και πολύ δύσκολο να τον βρεις αν έψαχνες με σωστό τρόπο και ανάλογα πάντα και την έκδοση.

Θυμάμαι ακόμα το «Don’t Say Goodbye Tonight» σαν το χιτάκι του δίσκου.

Ενός δίσκου διαφορετικού από την μετέπειτα πορεία της μπάντας.

Αποπροσανατολισμένος ελαφρώς ,με κομμάτια γραμμένα παλιότερα και την απίστευτη κάβλα και κάψα  των πρώτων δίσκων.Έθεσε τις σωστές βάσεις για να το διαδεχτεί το «Noble Savage» τρία χρόνια αργότερα.

Έτσι άρχισε και η μακροχρόνια σχέση μου με τους Virgin Steele.

Με την πλειοψηφία των δίσκων τους να είναι χιλιοπαιγμένοι έχοντας καβατζάρει την ανάλογη περίοπτη θέση στην δισκοθήκη μου.Μπορεί σήμερα να φαντάζουν λίγο παρωχημένοι σε μια σκληρή μουσική πραγματικότητα που καλπάζει με τρελούς ρυθμούς αλλά ποτέ δεν θα πάψουν να μου θυμίζουν με κάθε μικρή ακρόαση πόσο ταλαντούχοι και συνεπείς ήταν ,στην μουσική τους σταδιοδρομία.

Ποτέ δεν έκαναν το μεγάλο μπαμ ακόμα και τότε που κυκλοφορούσαν τεράστιες δισκάρες.Πάντα ήταν για τους ψαγμένους ένα mainstream βούτυρο-στο-ψωμί-τους άκουσμα και για τους απ’έξω , ήταν απλώς κάποιοι ακόμα επικομεταλλάδες με κολάν και σπαθιά που φοβούνταν να δουν πόσο μάλλον να ακούσουν.τζιζζ..

Θυμάμαι ακόμα την χαρά μου όταν βρήκα τυχαία σε ένα κωλομάγαζο στο μοναστηράκι το 12’’ «A Cry In The Night» και την τιμή που είναι ακόμα κολλημένη πάνω του να γράφει 7.300 δρχ.Τότε που τα λεφτά είχαν αξία και πονούσες με κάθε πεντακοσάρικο που έβγαζες από την τσέπη σου.Τότε που όλα αυτά τα πλέον ψόφια κωλομάγαζα σου έπιαναν το κώλο κανονικά και τους χαμογέλαγες ευχαριστημένος σπέρνοντας, τα χιλιάρικα σου…

Θυμάμαι τις φωτογραφίες του Defeis με τα κλασσικά μαύρα γυαλιά να ατενίζει στο υπερπέραν συνήθως γυμνόστηθος και γαμιέμαι στα γέλια.Θυμάμαι ακόμα το εξώφυλλο του «Noble Savage» να έχει κάνει εντύπωση στα τότε μάτια μου.Θυμάμαι τις limited black case επανεκδόσεις των δίσκων τους σε CD που τις κυνήγαγα σαν τρελός. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι τότε ,αλλά ακόμα και σήμερα πως μια μπάντα που κυκλοφορεί πχ. το «Marriage Of Heaven And Hell Part 1» δεν χαίρει τα ανάλογα εύσημα εκτός βέβαια των 50 μαλάκηδων που ξέρουν περί τίνος πρόκειται…αδικία τι άλλο να πεις…

Χαζεύω εκείνο το απίστευτο logo του εν λόγω δίσκου και θυμάμαι που προσπαθούσα να το κάνω κι εγώ στην κασετούλα.

Μπορεί οι παλιές καλές ημέρες να μην ξαναγυρνάνε για την μπάντα αλλά τους αξίζουν εύσημα που ακόμα δισκογραφούν ,το παλεύουν και καταφέρνουν και βγάζουν αξιοπρεπέστατες κυκλοφορίες.

Για μένα πάντως θα έχουν πάντα υψηλή και έντονα συναισθηματική θέση στην δισκοθήκη μου.