Helloween - Live In The UK
1989
# σε LP,ελληνικής κοπής...
Δεν ξέρω γιατί αλλά όλες οι κυκλοφορίες που περιέχουν ζωντανές εμφανίσεις
μου την δίνουν στα νεύρα…
Ίσως φταίει ,ότι πάντα το έβλεπα (όπως και οι μπάντες-εταιρείες) σαν μία ξεδιάντροπη αρπαχτή.
Σαν άλλο ένα υποχθόνιο μαρκετίστικο κόλπο για να βάλουν χέρι στην τσέπη του κακόμοιρου μουσικόφιλου που δυστυχώς την βρίσκει(σχέση φετιχισμού) να δίνει τα λιγοστά του λεφτά σε τέτοιου είδους παπάρες ,μόνο και μόνο για να ακούσει κομμάτια χιλιοακουσμένα ,με χάλια παραγωγή και μεθυσμένη εκτέλεση.
Και αν εξαιρέσεις τους «βλαμμένους» που «θέλουν να τα έχουν όλα» τότε όλος ο υπόλοιπος ο κοσμάκης γιατί να δώσει ζεστό χρήμα για μία ζωντανή εμφάνιση αποτυπωμένη σε πλαστικούρα?
Και όμως, παρόλα αυτά στη δεκαετία του ’80 αλλά και του ’90 τέτοιου είδους κυκλοφορίες έδωσαν ζεστό παραδάκι στις δισκογραφικές που με μηδέν κόστος γέμιζαν και τις τσέπες τους αλλά και την ανυπομονησία του κακομοίρη που περιμένει πως και πως για το νέο πόνημα της αγαπημένης του μπάντας, όποιο και αν είναι αυτό, από single έως live.
Βέβαια τη σήμερον ημέρα που το σκατό έχει πάει στην κάλτσα όλων και πλέον κανείς δεν αγοράζει ούτε το νέο δίσκο της υποτιθέμενης αγαπημένης του μπάντας ,ακόμα περισσότερο κανείς δεν δίνει δεκάρα για Live κυκλοφορίες.
Η βιομηχανία έχει πλέον στραφεί αλλού, σε τεράστια box-set πανάκριβα ,στην πανάκριβη αναβίωση του βινυλίου και στα ρεμάστερ που μπορείς να ακούσεις και την πορδή του ηχολήπτη στο διπλανό booth από εκεί που έγραφε η μπάντα.
Άσε που αν η μπάντα που γουστάρεις σου πλασάρει live δίσκο θα σε θεωρεί και πολύ μεγάλο μαλάκα και μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσει κάποια πράγματα για το ποιόν της.
Όταν όλα είναι τόσο μακρινά όσο το πάτημα ενός κουμπιού(κλισέ ατάκα αλλά αληθινή) ,όταν μπορείς να δεις live εμφανίσεις ολόκληρες από το youtube και να ακούσεις το πλέον ψαγμένο bootleg που μαγνητοφώνησε ο κακομοίρης σε μία γωνιά του χάρτη με το μικρόφωνο του μπαμπά του, που το είχε για να τραγουδάει στα παιδικά πάρτι που έκανε στο γιόκα του, τότε τι το θες το ρημάδι το ζωντανό το δίσκο να σου τρώει και χώρο και να μαζεύει σκόνη?
Μιλάμε πλέον για μία δισκογραφική κίνηση που θεωρώ ότι δεν έχει πλέον κανένα νόημα.
Παρόλα αυτά όσο και αν φαντάζει παράταιρη τώρα ,σκέψου ότι πριν από 20 χρόνια έστω και για λίγο γούσταρες να ακούσεις τι γινόταν σε μία συναυλία πχ των Helloween και να κλείσεις τα μάτια και να μπεις και εσύ μέσα εκεί.Και αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός της συγκεκριμένης ηχογράφησης.
Για μένα πχ που ζω στο Ελλάντα ,τις αγαπημένες μπάντες μου δεν είχα ελπίδα να τις δω ούτε με το μακαρόνι τότε, ίσως και να είχε λίγο νόημα αυτό το «ταξίδι».
Γιατί είναι απλό, όταν το 1989 άκουγες το «Live In The UK» δεν περίμενες ποτέ ότι θα δεις αυτή τη σύνθεση να περνάει από τα μέρη σου.
Πράγμα που έγινε προφανώς και τους είδες δέκα χρόνια μετά το ’98 σε ένα κατάμεστο ρόδον και μία μπάντα ντεφορμέ –διαφορετική και καμία σχέση με αυτό που θα ήθελες να δεις.
Και πάλι όμως παρόλα αυτά οι live κυκλοφορίες ποτέ δεν βρήκαν τρόπο να τρυπώσουν στην δισκοθήκη μου.Έντονα νοσταλγικές και συμπαθητικές μόνο και μόνο για αυτό το λόγο αλλά τις περισσότερες τις βαριέμαι οικτρά ,με εκνευρίζει ο σκατοήχος τους και με απογοητεύει ακόμα και ο τραγουδιάρης τους που (σαν άνθρωπος και αυτός) δεν πατάει καλά στις νότες και πέφτουν έτσι όλα τα τείχη ,καταρρέουν όλα για μένα που τον θεωρούσα τον «καλύτερο όλων των εποχών».
Και άλλες τέτοιες γλαφυρές εντυπώσεις που σου αφήνει μία αρκούντως μαστουρωμένη μπάντα ,που προσπαθεί να ακουστεί νηφάλια με καντάρια κούρασης πάνω στην πλάτη της.
Ένα από τα live τα οποία τα έχω καταευχαριστηθεί είναι το προαναφερθέν «Live In The UK» και ακόμα αναρωτιέμαι το γιατί.
Ίσως επειδή είναι μικρό, σαν ένα EP , ίσως επειδή μαρτυρά την μπάντα στα καλύτερα της.
Και παρόλο που τα κομμάτια που περιλαμβάνει τα έχω λιώσει και τα προτιμώ από τις κανονικές τους ηχογραφήσεις ,έχω πιάσει τον εαυτό μου να το βάζει αρκετές φορές στο πικ απ.
Σαν να μπαίνει άλλος αέρας κάθε φορά, εφηβικός αέρας στο σπίτι όταν ακούγεται κάτι τέτοιο.
Πέρα όμως από όλα αυτά είναι μια εμφάνιση αξιοπρεπέστατη με καλή παραγωγή και αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι η παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα, από μια μπάντα που την ακούς και καταλαβαίνεις ότι νιώθει την τεράστια δύναμη που έχει την συγκεκριμένη στιγμή στο χωροχρόνο.
Το βινύλιο με το σχετικά φθαρμένο εξώφυλλο, είναι ελληνικής κοπής.
Το πιάνεις από την μία πλευρά και κάνει κλίση 45 μοιρών όλο το υπόλοιπο, δείγμα της πλουσιοπάροχης και μερακλίδικης ελληνικής δισκογραφίας που τα έκοβε σαν το κώλο τους, χωρίς inlay χαρτάκια και σε εξαίσια ποιότητα χαρτιού που με το που το έπιανες αυτό έτριβε…
